vendredi 30 décembre 2016

maamoul, το λιβανέζικο γιορτινό γλυκό



















500 γρ. σιμιγδάλι χοντρό
500 γρ. σιμιγδάλι ψιλό
2-3 κουτ. σούπας ζάχαρη
¼  κουτ. γλυκού μαχλέπι
½ φλυτζάνι ghee βούτυρο γάλακτος
250 γρ. βούτυρο
¼ φλυτζ. ανθόνερο
¼ φλυτζ. ροδόνερο.
1 κουτ. σούπας ξερή μαγιά
¼ φλυτζ. χλιαρό νερό.

1. Ανακατεύουμε τα δύο είδη σιμιγδαλιού με την ζάχαρη και το μαχλέπι
2. Σε ένα άλλο δοχείο αφήνουμε τα βούτυρα να μαλακώσουν.
3. Ανακατεύουμε το βούτυρο με το σιμιγδάλι με τα χέρια προσπαθώντας να εισχωρήσει το βούτυρο παντού.  
4. Προσθέτουμε το ανθόνερο και το ροδόνερο, ανακατεύουμε πάλι και αφήνουμε τη ζύμη να ξεκουραστεί για 7 ώρες.
5. Μετά τις 7 ώρες προσθέτουμε τη μαγιά με το νερό και αφήνουμε τη ζύμη για άλλη μια ώρα.

6. Ανακατεύουμε σπασμένα καρύδια ή φιστίκια Αιγίνης με λίγη ζάχαρη άχνη, ανθόνερο και ροδόνερο


7. Ανοίγουμε την ζύμη μέσα στο χέρι, γεμίζουμε με τη γέμιση, κλείνουμε και την περνάμε από το ξύλινο καλούπι για να δώσει το όμορφο χαρακτηριστικό σχήμα των maamoul.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 15-20 λεπτά στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.

Όταν βγουν τα πασπαλίζουμε με άχνη ζάχαρη.





samedi 26 novembre 2016

the KEMEAP web home

                                         
                             http://kemeap.weebly.com/



and you can read the 2015 edition at issue:

https://issuu.com/kentro-aravikou-politismou-ath/docs/alef_2015

lundi 7 novembre 2016

Two protective amulet-tunics with verses from the Arabic and Greek poetry


The “Two protective amulet-tunics with verses from the Arabic and Greek poetry” is my recent proposition in the visual art’s field, which reformulates the use of the “script” assigning a new meaning through some specific elements, descending from the greater area of the Arabic culture and restoring its magical persisting dimension. The Amulet-tunic is a kind of supernatural shield where the “written” word provides protection through Art.


Τα "Δύο προστατευτικά ενδύματα-φυλακτά με στίχους από την αραβική και την ελληνική ποίηση" είναι η πρόσφατη εικαστική μου πρόταση, η οποία αντλώντας κάποια ιδιαίτερα στοιχεία προερχόμενα από τον ευρύτερο Αραβικό πολιτισμικό χώρο, διατυπώνει εκ νέου τον προσδιορισμό της χρήσης της γραφής, επαναφέροντας την μαγική διαχρονική της διάσταση. Το ένδυμα-φυλακτό είναι ένα είδος μεταφυσικής ασπίδας όπου οι «γραμμένοι” στίχοι μεταβιβάζουν την προστασία μέσω της Τέχνης.

Irini Gonou (visual artist) / Ειρήνη Γκόνου (εικαστικός)


Δεν είναι σύνηθές φαινόμενο να συμμετέχει εικαστικός σε επιστημονική ημερίδα. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που μου ζητήθηκε να συμμετέχω, γεγονός που με κάνει περήφανη και συνάμα χαρούμενη που μπορώ να δραπετεύω από τον φυσικό μου χώρο και να βρίσκομαι για λίγο στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Και ο λόγος που με φέρνει κοντά σας είναι η θεματική της εικαστικής μου αναζήτησης. Βρίσκομαι λοιπόν εδώ μαζί με δύο έργα μου, δύο προστατευτικά ενδύματα-φυλακτά με στίχους από την αραβική και την ελληνική ποίηση.

Τα δύο αυτά προστατευτικά ενδύματα-φυλαχτά ήταν μέρος της έκθεσης με τίτλο Αλ-χαττ, η μαγική γραφή που πραγματοποιήθηκε το 2008  στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στην Αθήνα. Αλ-χαττ στα αραβικά είναι η γραφή, όπου το νοηματικό πεδίο της λέξης khatt, χαττ, خط  είναι: η γραμμή, το ίχνος, η γραφή, ο γραφισμός, η  καλλιγραφία, αλλά και η μαγεία.

Απόλυτα γνωστή με την καλλιγραφική της ιδιότητά, τη γραφή στον Αραβικό κόσμο την συναντάμε παντού με το Ιερό Κοράνι να προάγει το επιστέγασμα της ομορφιάς και της δεξιότητας του καλλιγράφου. Η τέχνη της καλλιγραφίας μέσα από σχήματα, γραμμές και κινήσεις, θέλει να αναπαραστήσει όχι μόνο το ορατό αλλά και το αόρατο. Το ίδιο το γράμμα αντικαθιστά την εικόνα αλλά και το πέρα από αυτήν. Μία Τέχνη από μόνη της. Αλλά η αραβική καλλιγραφία δεν έμεινε μόνο στο χαρτί. Η αρχιτεκτονική του γράμματος την οδήγησε και την εκτόξευσε στη μνημειακή της διάσταση. Από το Ανάκτορο της Αλάμπρας και το Τζαμί της Κόρδοβας μέχρι τον Μεντρεσέ El Attarin στην Φεζ, κι από το Τζαμί του Ibn Tulun στο Κάιρο και το Μαυσωλείο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή στην Κωνσταντινούπολη μέχρι το Ταζ Μαχάλ στην Άγκρα της Ινδίας, τα χειρόγραφα έγιναν ανάγλυφα.

Λιγότερο γνωστή αλλά με μεγάλη επίδραση σε όλο τον ισλαμικό χώρο-την Υποσαχάρια Αφρική, αλλά και σε πολιτισμούς πολλών άλλων περιοχών που δέχτηκαν την επίδρασή του Ισλάμ- η γραφή ιεροποιείται μέσω των ιερών κειμένων και μεταφέρει την έννοια της προστασίας, γίνεται δηλαδή η ίδια ένα  φυλαχτό και προσδίδει στα αντικείμενα στα οποία βρίσκεται τις αποτροπαϊκές, προστατευτικές και θεραπευτικές τους ιδιότητες. Η γραφή είναι ο λόγος που προστατεύει. Η γραφή είναι και μαγική.

Στα έργα μου το φυλαχτό είναι η γραφή και το καλάμι που είναι το κατεξοχήν εργαλείο της για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην εξελικτική της πορεία,  γίνεται το ίδιο επιφάνεια γραφής και άρα το προστατευτικό αντικείμενο. Στα «γραμμένα καλάμια» των έργων μου η ποίηση υποκαθιστά τα θρησκευτικά αποσπάσματα, τις μαγικές  λέξεις και τα σύμβολα μεταβιβάζοντας με τον τρόπο αυτό στην Τέχνη τις  θεραπευτικές ιδιότητες της γραφής. Τα κείμενα που έχω χρησιμοποιήσει στα δύο αυτά έργα είναι κάποιοι στίχοι του Σύρου ποιητή Άδωνη στα αραβικά και στα ελληνικά αποσπάσματα από ποιήματα του Καβάφη.

Στο σύνολό του το δικό μου ένδυμα-φυλακτό είναι μια αναφορά στα προστατευτικά ενδύματα, ένα πολιτισμικό ιδίωμα που λειτουργούσε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα σε έναν ευρύ γεωγραφικό χώρο και ίσως να λειτουργεί ακόμα, σε κάποια απομακρυσμένα μέρη της Αφρικής και της Ασίας. Συναντάμε τέτοιου τύπου ενδύματα σε διάφορα μεγάλα μουσεία όπως στο British Museum ένα προστατευτικό ένδυμα πολεμιστή από την Ghana-το batakari, έναν ανδρικό μανδύα στο Linden Museum της Στουτγάρδης από το Togo, έναν παιδικό Τουρκομανικό χιτώνα στο Metropolitan Museum Της Νέας Υόρκης.

Πρόκειται για ενδύματα που φέρουν γραφές σε όλη τους την επιφάνεια. Οι γραφές αυτές είναι συνήθως σούρες από το Κοράνι αλλά και άλλα σύμβολα από την παράδοση όπως η πεντάλφα, το αστέρι της Ανδαλουσίας, τα μαγικά τετράγωνα. Γραμμένα στο χέρι από τον marabout (marbout, mourabit مربوط)
τον μουσουλμάνο θρησκευτικό ηγέτη και δάσκαλο της περιοχής τα κείμενα αυτά σχεδιάζονται για να προστατεύουν αυτόν που τα φοράει από κάθε κακό- αρρώστια ή άλλο εξωτερικό κακό-και να του εξασφαλίσουν ζωή και υγεία. Πρόκειται για μια προσφυγή στο χώρο του μεταφυσικού απλά και μόνο για ενδυθούν την υψηλή προστασία. Τα ενδύματα αυτά συνήθως προορίζονταν για άτομα την κοινωνικής ομάδας που ήταν περισσότερο εκτεθειμένα στον κίνδυνο όπως αρχηγούς, πολεμιστές, κυνηγούς αλλά και για παιδιά που είναι ευάλωτα και χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας.

Με αυτόν τον συμβολικό τρόπο στην παράδοση το ευάλωτο ενδύεται την προστασία, απευθύνεται και ζητάει βοήθεια στην «αρχέγονη ψυχή».
Τα δικά μου προστατευτικά ενδύματα-φυλακτά είναι φτιαγμένα με υφάσματα από φυσική ίνα- βαμβάκι λινό, μετάξι, τα οποία εμβαπτίζονται σε φυτικά διαλύματα που γίνονται χρησιμοποιώντας τα φύλα, τα άνθη ή τη ρίζα των φυτών, φλούδες από κορμό δέντρου, συγκεκριμένα του ευκαλύπτου, αλλά και βότανα για να ενισχυθεί η προστατευτική τους ιδιότητα. Στη συνέχεια «γράφονται» ή φέρουν επάνω τους τα «γραμμένα καλάμια». Έτσι το ίδιο το έργο ενδυναμωμένο με την προστασία της φύσης, της γραφής και της Τέχνης αποκτάει μια σύγχρονη προστατευτική  διάσταση, την κατάθεση της δικής μου εκδοχής και πρότασης για το ένδυμα-φυλακτό, καθώς και της μαγικής-προστατευτικής χρήσης τους.

Σήμερα, έχοντας χάσει αυτά που θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα, ο άνθρωπος της Δύσης βρίσκεται ευάλωτος και μετέωρος μέσα στην ίδια του την κοινωνία. Το «ευάλωτο» είναι ο κατ’ εξοχήν λόγος επινόησης του φυλαχτού. Τα αποτροπαϊκά αντικείμενα, οι προστατευτικές λέξεις και τα ταλισμάν, είναι μόνο μερικές από τις άπειρες και διαχρονικές μεθόδους αποτροπής του «κακού», αποτροπής του φόβου ότι κάτι απειλεί να μας βλάψει ή να μας πληγώσει. Η δική μου εικαστική πρόταση είναι η Τέχνη αντλώντας στοιχεία από το συλλογικό ασυνείδητο, να γεμίσει το κενό με ανανεωμένα τα «προγονικά σχήματα» και τις πανάρχαιες συνταγές προστασίας.

http://irinigonou.gr/






jeudi 28 avril 2016

arabic calligraphy workshop



with the Master Calligrapher Salah Abdel-Khalek 



at the Egyptian Cultural Center of Athens



 teaching the rouq'a calligraphy.






Master Calligrapher Salah Abdel-Khalek is known as 'the lover of kufi calligraphy' and the discoverer of its secrets. Abdel-Khalek mastered the kufi calligraphy, which is the first Arab calligraphy used in writing the Holy Quran, creating masterpieces for which he received a number of prestigious local and international awards. He is not only concerned with creating artworks decorated with the beautiful forms of calligraphy and colours but he is also carrying over his shoulders the mission of returning to the Arab calligraphy its ancient glory. In this respect, he is very diligent in organizing calligraphy workshops and competitions to promote this momentous art among the young generations protecting the art of Arabic script calligraphy from sinking into oblivion.
  
 Salah Abd el-Khalek, is head of the Egyptian Society for Arabic Calligraphy.
   

mardi 26 avril 2016

la prophétie d' Erysichthon





Le nom chantant d’Erysichthon résonne avec la Grèce et ses mythes. Avec des figures extraordinaires, des récits épiques et merveilleux. Témoins de l’Histoire, d’une culture, ils nous permettent de comprendre d’où nous venons, qui nous sommes et peut-être où nous allons. Le nom incantatoire d’Erysichthon qui, dans les Métamorphoses d’Ovide, avoisine celui du Minotaure, de Dédale et d’Icare, nous échappe pourtant. Qui est ce curieux Erysichthon ? Pourquoi le rencontrons-nous ici, aujourd’hui ?

Le mythe nous raconte qu’un roi de Thessalie, Erysichthon-l’arrogant, voulut faire abattre un grand chêne, arbre sacré placé sous la protection de Déméter, déesse de la terre, de la moisson et des saisons. Les raisons de cet acte : faire valoir son pouvoir, contrôler, dominer. Ses compagnons, qui connaissaient la puissance des arbres habités par des nymphes sylvestres (les Dryades), refusèrent d’exécuter l’ordre de leur maître. Erysichthon-le furieux prit alors la hache et trancha le grand chêne, duquel jaillit le sang de la nymphe qui l’animait. Erysichthon-destructeur, de la nature, de la vie. Déméter, folle de rage, s’empressa de faire appel à la Faim, afin qu’elle jette un sort au roi. La sentence fut terrible. Désormais, Erysichthon-l’affamé aura toujours faim et ne pourra jamais plus être rassasié. Le drame final voit Erysichthon-l’insatiable mort, dévoré par lui-même.

Loin des entrailles ensanglantés qui achèvent le mythe, l’exposition La prophétie d’Erysichthon qui réunit le travail du couple d’artistes grecs Irini Gonou et Miltos Pantélias, convoque la figure d’Erysichthon-l’effrayant, non pas littéralement, mais en tant que symbole de la société contemporaine, destructrice de sa nature et de son environnement. Comme si le mythe, raconté par les Anciens, était une prophétie annonçant ce que nous sommes peut-être devenus aujourd’hui : une société assoiffée de dominance – sur les Autres, sur la nature –, un Erystichthon-glouton ou autre Erysichthon-déforesteur. Néanmoins, Déméter n’a aujourd’hui pas encore dit son dernier mot, et si l’on considère ce mythe comme une prophétie, il peut être opportun d’en imaginer une autre fin, une autre suite. Et si Erysichthon-l’insatiable devenait Erysichthon- le repenti ? Baignés par les mythes de la Grèce antique et nourris par de multiples cultures, croyances et époques, Irini Gonou et Miltos Pantelias nous invitent, aujourd’hui plus qu’hier, à repenser la place de la nature dans nos sociétés contemporaines, en faisant entrer en scène un nouvel Erysichthon.

 Les peintures de Miltos Pantelias font entendre le murmure des vagues. Elles donnent à voir l’immensité, la quiétude et l’inquiétante puissance de la nature, en particulier ici, de la mer. Pourtant familières, Les mers aux couleurs sépias, vides de toute présence, semblent lointaines, anciennes. Ce que des cadrages imposés dans les œuvres elles-mêmes, fenêtres dans le tableau, ne manquent pas de souligner : les mers sont devenues images et songes, paysages oubliés, hantés par la nostalgie. Natures mortes. Pourtant, ce qui caractérise l’œuvre de Miltos Pantelias est le traitement en palimpseste, retour du passé dans le présent, au présent, que le recours à la fable mythologique transposée à notre réalité ne manque pas de rappeler. La mise en espace de ces peintures, qui donne du relief aux papiers et les font émerger aux yeux du spectateur, participe à ramener dans le présent, ces paysages absents, et à nous rappeler que tout n’est pas perdu. Still Life.

Moins dans la représentation, c’est par l’usage de matériaux naturels et ce qu’ils véhiculent comme vertus apotropaïques que la nature prend corps dans l’œuvre d’Irini Gonou. Les tentures sont toutes réalisées à partir de matières végétales, teintes avec des végétaux et parsemées d’éléments naturels collectés par l’artiste. Plumes, feuilles et roseaux. Comme des jardins composés, suspendus, les tissus fluides dessinent un parcours labyrinthique dans l’espace de l’exposition, invitant le spectateur à l’errance. Libre et flottant. D’autres œuvres, comme des livres ouverts, sont ponctuées de phrases calligraphiées par l’artiste ou découpées dans des ouvrages, que l’on peut ou non déchiffrer. Écritures arabes, grecques, latines et écritures archaïques se chevauchent, s’entremêlent sur les roseaux devenus amulettes. Marquée par une pensée animiste et syncrétique, les œuvres d’Irini Gonou, fragiles collages, nous soufflent ainsi tout bas, les secrets des nymphes et les larmes d’Erysichthon.

Éloges de la nature, par le biais de la représentation pour lui ou de son utilisation matérielle et symbolique pour elle, les travaux d’Irini Gonou et Miltos Pantelias nous montrent la préciosité de cette nature, afin d’éviter que le mythe d’Erysichthon, qui pourrait s’apparenter à une prophétie, ne s’accomplisse pleinement.
Claire Kueny, historienne de l' art

dimanche 3 avril 2016

trois lithographies pour Erysichthon


"Le nom chantant d’Erysichthon résonne avec la Grèce et ses mythes.
Avec des figures extraordinaires, des récits épiques et merveilleux.
Témoins de l’Histoire, d’une culture, ils nous permettent de comprendre
d’où nous venons, qui nous sommes et peut-être où nous allons.



Le nom incantatoire d’Erysichthon qui, dans les Métamorphoses d’Ovide, avoisinecelui du Minotaure, de Dédale et d’Icare, nous échappe pourtant. Qui est ce curieux Erysichthon ?




Le mythe nous raconte qu’un roi de Thessalie, Erysichthon-l’arrogant, voulut faire abattre un grand chêne, arbre sacré placé sous la protection de Déméter, déesse de la terre, de la moisson et des saisons. Lesraisons de cet acte : faire valoir son pouvoir, contrôler, dominer. Ses compagnons, qui connaissaient la puissance des arbres habités par des nymphes sylvestres (les Dryades), refusèrent d’exécuter l’ordre de leur maître. Erysichthon-le furieux prit alors la hache et trancha le grand chêne, duquel jaillit le sang de la nymphe qui l’animait. Erysichthon destructeur, de la nature, de la vie. Déméter, folle de rage, s’empressa de faire appel à la Faim, afin qu’elle jette un sort au roi. La sentence fut terrible. Désormais, Erysichthon-l’affamé aura toujours faim et ne pourra jamais plus être rassasié. Le drame final voit Erysichthon-l’insatiable mort, dévoré par lui-même..."


                                                                                                                                           a suivre...

(extrait du texte de Claire Kueny pour l'exposition La prophesie d'Erysichthon)

mardi 2 février 2016

enjoying more kufic calligraphy




sketching the kufi letters is more than fun


 kufic is a script which developed around the 7th century, but it looks so modern...!






the square or geometric kufic
 is a very simplified rectangular style of kufic widely used for tiling. in iran sometimes entire buildings are covered with tiles spelling sacred names like those of God, Muhhamad and Ali in square kufic, a technique known as banna'i


jeudi 21 janvier 2016

enjoying kufi script games


al Khulla, one of the names of love in multi mirror

with Christina

Katerina

and Mikaela


dimanche 10 janvier 2016

Al wahal και Al shajan



Al wahal
 Wahal είναι ο φόβος, η αγωνία, η ανησυχία. Είναι η ταραχή που μπορεί να αισθανθεί ο ερωτευμένος και μόνο στη θέαση του αγαπημένου ή της αγαπημένης του, το ιδιαίτερο αυτό αίσθημα που προκαλεί ψυχικό και σωματικό συναγερμό. Και είναι αυτά τα ίδια σημάδια που μπορεί να «προδώσουν» τα αισθήματα τη αγάπης του.



 Al shajan 
 Με την λέξη shajan προσδιορίζουμε την έννοια της θλίψης του αποχωρισμού.  

Al Khulla και Al widd






Al Khulla είναι η βαθειά αγάπη που βρίσκει καταφύγιο σε μία μόνο σχέση, ενώ στο πρόσωπο του αγαπημένου- al Khalil, συναντιούνται ο ερωτικός/ή σύντροφος με τον έμπιστο/η φίλο ή φίλη.




 Al widd είναι η πιο αγνή και ντελικάτη έννοια της αγάπης.  

Al waddud «ο πιο αγαπημένος»-η έννοια του widd στον υπερθετικό-είναι ένα από τα 99 ονόματα του Αλλάχ, όπως αναφέρει τον όγδοο αιώνα στην συλλογή του Sahih, ο Πέρσης σοφός Al Bukhari.