το μέγαρο γιακουμπιάν στη σόφρα

το σάββατο 18 δεκεμβρίου στις 2 το μεσημέρι θα προβληθει η ταινία μέγαρο γιακουμπιάν στο μεζεδοπωλείο "σόφρα" στον πεζόδρομο κλεισόβης 13 και χαλκοκονδύλη στην πλατεία κάνιγγος.
θα παρακολουθήσουμε την ταινία με συνοδεία τους περίφημους μεζέδες από την ανατολή και στη συννέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση.
η παρέα του κεμεαπ

Alsajanjal

useless / Anas Al-Shaikh


The Wall is the First Lesson in Expressions / Ali Al-Qamish

Alsajanjal
By Anas Al-Shaikh
Bahrain Contemporary Art Association

The word "alsajanjal" means mirror. It is said to be of Latin origin and has been Arabized. This word was mentioned in pre-Islamic poetry, specifically in the "Mu'allaqat" of Imru' al-Qays, among others [1].

The focus of the exhibition is on the concept of "language" as a system of conventional symbols by means of which human beings, as members of a social group and participants in its culture communicate.

Through language examination, we try to find out if the language is really considered "as a great mirror of the human mind" as German Philosopher Gottfried Leibniz said, or on the contrary, it is completely independent, and as humans, we are constructed through language and are unable to think outside its sphere, thus all "facts" we believe in are relative and may be illusive and are only created by language, or as Jacques Derrida said: "There is nothing outside the text".

Derrida’s expression leads us to ask the following: was it possible to invent the concept of art and artist and find art theories and movements away from language? Or did language make the eye able to see, perceive and construct its own visual culture? Are we, after all, a simple mirror of the language and subjected to it? Are we mere tools used by language to express itself?

The exhibition also examines the impact on the Arabic language of economic and cultural globalisation, technology and communication revolution in addition to all forms of means of publication and information as well as various consumption patterns and "material" modernisation in our societies.

It examines to what extent all these factors have weakened the Arabic language and estranged the human being from his or her Arab identity, particularly in Gulf countries where citizens have become minority groups in their countries.

For political, economic, ideological and cultural purposes, these minorities have to be "subjected" and accept a new demographic fabric to suit a project aiming to turn the Gulf into a cosmopolitan region with diverse cultures, identities, languages and nationalities, where Arabic language and Arab culture are secondary and marginalized. This has created a feeling of confusion and discomfort within peoples of the region, who do not know if they have to opt for confrontation to defend their identity (language, culture, history and faith) with legal and illegal means, or accept to completely adapt and yield to these changes, or try and find a "difficult and complex" form of agreement that will inevitably cause the individual to fall into contradictions.



Note:

1. Mu'allaqat: Suspended Odes or Hanging Poems on "Kaaba" in Mecca, from the pre-Islamic period. The author of one of them is Imru' al-Qays, one of the most important Arabs poets of that era.


Anas Al-Shaikh
Artist and independent curator. Founder of group projects concerned with contemporary art practices in Bahrain since 2002.

Ανθρώπινα μέτρα

Ανθρώπινα μέτρα/
Σαν ευτυχία
σαν έρωτας, σαν σιωπή
σαν φως, σαν θάνατος

Παρασκευάς Καρασούλος



Μέσω επάλληλων συλλογιστικών αξόνων, οδηγηθήκαμε στον τίτλο και κυρίως, στην ουσία της έκθεσης: «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΕΤΡΑ».

Επιθυμία μας ήταν να αφήσουμε τους συμμετέχοντες να μιλήσουν για όσα τους ενθουσιάζουν και τους φοβίζουν, τους εμπνέουν και τους απασχολούν κατά τη συνομιλία τους με την ανθρώπινη φιγούρα: για τον «κόσμο» μέσα στον κόσμο του πίνακα. Για την εμπαθή σχέση με το μοντέλο που άλλοτε προσλαμβάνεται και άλλοτε προέρχεται από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον ακολουθώντας με διαφορετικό τρόπο τις επιθυμίες και τις ανάγκες του ζωγράφου. Για τις «μυστικές φιγούρες» που ίσως κρύβονται κάτω από τις ορατές. Για την έκπληξη και την αποκάλυψη της ανθρώπινης συνθήκης. Για τις ιστορίες των ανθρώπων και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Για τη συνομιλία και την απώλεια, τη δημιουργία, την ομορφιά, την αρρώστια και το γήρας. Για την αυτοβιογραφική διάσταση κάθε πίνακα. Για τις αντιφατικές συνθήκες της συγκίνησης και της εμπάθειας, της αγωνίας και της αμείλικτης ροής του χρόνου που ελλοχεύουν κάτω από την επιφάνεια του κάθε πίνακα. Για το εμφανές και το υπαινικτικό. Για το φως και τη σκιά, το περίγραμμα και τον ασαφή όγκο. Για το προφανές και το εφευρημένο. Για την αφηγηματικότητα και την αλληγορία. Για τη σωματικότητα και το άυλο. Για το ντυμένο και το γυμνό. Για το οικείο «εδώ» του εργαστηρίου και τη δυνητική μετάβαση σε ένα αιωρούμενο σύμπαν. Για τη λεπτή ισορροπία μεταξύ του ορατά αντιληπτού και της περιρρέουσας έννοιας. Για τη σχέση της φιγούρας με τη συνολική σύνθεση. Για τη διαπίστωση πως «σημασία δεν έχει να κάνεις ό,τι βλέπεις αλλά να συνειδητοποιείς πώς, όλα όσα βλέπεις, ενώνονται μεταξύ τους...». Για τη σημασία του χώρου όπου η φιγούρα εγκαθίσταται και ανασαίνει, αυτού του φαντασιακού χώρου που σύμφωνα με τον Scott Noel επεμβαίνει και συχνά αντιδιαστέλλεται με τον πραγματικό και τα συμβάντα του, τρεπόμενος στον «χώρο της επιθυμίας» του ζωγράφου, τρεπόμενος σε έναν χώρο πιο αληθινό από τον πραγματικό. Για την ανίχνευση του εσώτερου κόσμου της ανθρώπινης μορφής πέρα από την καταγραφή των ιδιαίτερων φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών της. Για την ανάμνηση των μεγάλων ζωγράφων της ανθρώπινης μορφής: του Giotto, του Fra Angelico, του Piero della Francesca και του Michelangelo, του Bellini, του Veronese, του Tintoretto, του Greco, του Τισιανού και του Caravaggio, του Van Eyck, του Durer, του Ter Borch, του Rembrandt, του Hals και του Vermeer, του Goya και του Velasquez, του Poussin, του Hogarth, του Corinth και του Blake, του Chardin και του Gericault, του Degas, του Corot, του Cezanne, του Matisse, του Vuillard και του Picasso, του Kokoshka, του Beckman, του Balthus,του Chaim Soutine και του Leon Kossoff , του Francis Bacon, του Lucian Freud και της Paula Rego, του Winslow Homer, του Edward Hopper και του Edwin Dickinson. Για τον τρόπο και για το μέσο: μοντέλο εκ του φυσικού ή επινοημένο, αποτύπωση μέσω φωτογραφίας, ηλεκτρονικού υπολογιστή ή βίντεο, εκούσια σύνθεση ετερόκλητων στοιχείων, μυθοπλασία. Για το λάδι, το ακρυλικό, το μολύβι και το κάρβουνο, για το σχεδιασμό και το σβήσιμο, για το πλάσιμο και το σχίσιμο. Για την ικανότητας του ζωγράφου να δημιουργεί σύγχρονους κόσμους με παραδοσιακά μέσα. Για τους κόσμους αυτούς που αρθρώνονται ίσως ακόμη δυναμικότερα υπό το βλέμμα και για το βλέμμα του πεπαιδευμένου θεατή. Για τη φρενίτιδα των μικρών συμβάντων που εγκαθίστανται στον καμβά. Για τους αφαιρετικούς και μονοχρωματικούς όγκους μοναχικών ανθρώπων που εξαϋλώνονται στον προσδιορισμό και στην τροχιά της ίδιας τους της κίνησης, καθώς ο εσώτατος πυρήνας της φόρμας, της ύλης και του χρώματος τρέπεται σε περιπετειώδη προορισμό. Για το δισταγμό μεταξύ του ορατού και του εμμέσως γνωστού. Για το αιωρούμενο μοτίβο της ανθρώπινης παρουσίας πέρα από την απόπειρα αποτύπωση μιας συγκεκριμένης ανθρώπινης φιγούρας.

Πόσα από αυτά μπορεί άραγε να συμπεριλάβει μια έκθεση με θέμα τα «ανθρώπινα μέτρα»; Αρκετά, ελπίζουμε, ώστε να συνεχίσει ο διάλογος σε μια εποχή που τον έχουμε απελπιστική ανάγκη, τόση όσο και την ίδια την τέχνη.


Ίρις Κρητικού
Νοέμβριος 2010