mardi 31 mars 2009
Nadia Kaabi Linke, Sharjah Biennial
Under Standing Over Views, 2009
Installation composed of fallen paint fragments collected from the walls of different cities.
Sharjah is the third largest of the 7 constituent emirates of the United Arab Emirates. It rates as the cultural centre of the Federation. In 1998, Sharjah was UNESCO cultural capital of the Arab World.
Since 1993, the Department of Culture and Information of the Emirate of Sharjah has hosted the international Art Biennial in the city of that same name. The aim is to encourage contacts between artists, and art institutions and organizations of the Arab countries and to promote exchange with art scenes in other parts of the world. This accounts for a high proportion of Arab artists in all previous editions.
The declared goal of the organizers of the 6th Biennial 2003 was to introduce a "new era for contemporary art in the Gulf". You may find further details in our information on the 6th Biennial.
...από το UinU
vendredi 27 mars 2009
«εκ παραλλήλου»
H έκθεσή μας στην Αλεξανδρούπολη.
«εκ παραλλήλου»
Ειρήνη Γκόνου - Μίλτος Παντελιάς
Από τις 6 έως τις 30 Απριλίου η αίθουσα Τέχνης Art Gallery της Αλεξανδρούπολης θα φιλοξενεί την έκθεση της Ειρήνης Γκόνου και του Μίλτου Παντελιά με θέμα «εκ παραλλήλου».
«Εκ παραλλήλου» είναι η πρόταση των δύο εικαστικών καλλιτεχνών, της Ειρήνης Γκόνου από τον χώρο της γλυπτικής και του Μίλτου Παντελιά από τον χώρο της ζωγραφικής που δούλεψαν μαζί ανταλλάσοντας ιδέες και προσφέροντας ο καθένας από την μεριά του, την δεξιοτεχνία του μέσου έκφρασης που τον χαρακτηρίζει.
Η Ειρήνη Γκόνου Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ecole Natιοnale Superieure des Beaux-Arts και στην Ecole Nationale Superieure des Arts Décoratifs στο Παρίσι. Από το 1980 έχει πραγματοποιήσει είκοσι πέντε ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές διεθνείς συναντήσεις και μεγάλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της ανήκουν σε συλλογές κρατικών και ιδιωτικών μουσείων και ιδρυμάτων, δημοτικές πινακοθήκες, καθώς και σε πολλές σημαντικές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.
O Μίλτος Παντελιάς γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts και στο Université Paris VIII στο Παρίσι.
Από το 1978 έχει πραγματοποιήσει είκοσι επτά ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και συναντήσεις τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Έχει φιλοτεχνήσει πλήθος χαρακτικών για συλλεκτικές εκδόσεις και έχει εικονογραφήσει ποιητικές συλλογές.
Έργα του βρίσκονται στις μεγάλες κρατικές συλλογές, ιδιωτικά μουσεία και ιδρύματα, δημοτικές Πινακοθήκες, καθώς και σε πολλές σημαντικές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην Αίθουσα Τέχνης
Art Gallery , Σκρά 7, Αλεξανδρούπολη, τηλ. 25510 81220.
«εκ παραλλήλου»
Ειρήνη Γκόνου - Μίλτος Παντελιάς
Από τις 6 έως τις 30 Απριλίου η αίθουσα Τέχνης Art Gallery της Αλεξανδρούπολης θα φιλοξενεί την έκθεση της Ειρήνης Γκόνου και του Μίλτου Παντελιά με θέμα «εκ παραλλήλου».
«Εκ παραλλήλου» είναι η πρόταση των δύο εικαστικών καλλιτεχνών, της Ειρήνης Γκόνου από τον χώρο της γλυπτικής και του Μίλτου Παντελιά από τον χώρο της ζωγραφικής που δούλεψαν μαζί ανταλλάσοντας ιδέες και προσφέροντας ο καθένας από την μεριά του, την δεξιοτεχνία του μέσου έκφρασης που τον χαρακτηρίζει.
Η Ειρήνη Γκόνου Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ecole Natιοnale Superieure des Beaux-Arts και στην Ecole Nationale Superieure des Arts Décoratifs στο Παρίσι. Από το 1980 έχει πραγματοποιήσει είκοσι πέντε ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές διεθνείς συναντήσεις και μεγάλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της ανήκουν σε συλλογές κρατικών και ιδιωτικών μουσείων και ιδρυμάτων, δημοτικές πινακοθήκες, καθώς και σε πολλές σημαντικές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.
O Μίλτος Παντελιάς γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts και στο Université Paris VIII στο Παρίσι.
Από το 1978 έχει πραγματοποιήσει είκοσι επτά ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και συναντήσεις τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Έχει φιλοτεχνήσει πλήθος χαρακτικών για συλλεκτικές εκδόσεις και έχει εικονογραφήσει ποιητικές συλλογές.
Έργα του βρίσκονται στις μεγάλες κρατικές συλλογές, ιδιωτικά μουσεία και ιδρύματα, δημοτικές Πινακοθήκες, καθώς και σε πολλές σημαντικές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην Αίθουσα Τέχνης
Art Gallery , Σκρά 7, Αλεξανδρούπολη, τηλ. 25510 81220.
Libellés :
αλεξανδρούπολη,
ειρήνη γκόνου,
μίλτος παντελιάς
dimanche 22 mars 2009
ΜΟΥΛΑΝΤΕ
Η Κολέ Γκάλο Άρντο, ζει σ’ ένα χωριό της δυτικής Αφρικής. Οι συγχωριανοί την τιμούν αλλά την φοβούνται για την ανεξαρτησία και τον δυναμισμό της. Όταν τέσσερα μικρά κορίτσια ζητήσουν την προστασία από την παραδοσιακή τελετή της κλειτοριδεκτομής, η Κολέ θα τους προσφέρει το «Μουλαντέ», δηλαδή το παραδοσιακό δικαίωμα της ασυλίας. Όμως, θα αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής της. Ψυχικά και σωματικά τραυματισμένη από την δική της κλειτοριδεκτομή, η Κολέ, αρνήθηκε ν’ αφήσει την τρίτη κόρη της, Ασματού να το υποστεί. Η Ασματού, ζει τώρα με την ρετσινιά της «μπιλακόρο» της γυναίκας που δεν έχει «εξαγνιστεί» και που είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κάποιον να παντρευτεί…
Ο Σαμπένε, πρωτοπόρος του Αφρικανικού Κινηματογράφου (γύρισε την πρώτη αφρικανική ταινία, το 1966, το Η μαύρη του.. που κέρδισε το βραβείο Ζαν Βιγκό, την ίδια χρονιά) μας χαρίζει ένα θαυμάσιο έργο που δεν περιορίζεται σε μια απλή καταγγελία κατά της βάρβαρης αυτής παράδοσης της κλειτοριδεκτομής η οποία, για τον σκηνοθέτη, μεταφράζεται σε ακρωτηριασμό. Είναι και μια συγκλονιστική απεικόνιση της κοινωνικής ακαμψίας στα αφρικανικά χωριά όπου η διαίρεση σε κάστες και το αποπνικτικό βάρος της παράδοσης εμποδίζουν οποιαδήποτε πρόθεση για αλλαγή και βελτίωση των συνθηκών. Προσεκτικός ζωγράφος του λαού του, ο Σαμπένε πυκνώνει την αφήγηση του με γλαφυρές ανθρώπινες μορφές που αναβλύζουν τους χυμούς της γης ή στοιχειοθετούν τις σύνθετες αντιφάσεις της τοπικής κοινωνίας. Είναι πάντα λεπτολόγος και ο ρυθμός που επιβάλλει αρμόζει στην καθημερινότητα του χωριού. Μέσα από την ηρωίδα του, την παλικαρίσια Κολέ, μας διηγείται μια ανθρώπινη ιστορία που φέρει ελπίδες για το μέλλον, μια ιστορία που προκαλεί, πέρα από προβληματισμό, ευαισθητοποίηση και συγκίνηση.
Η ταινία που βραβεύτηκε στις Κάννες το 2004 (βραβείο «Ένα κάποιο βλέμμα») δεν έχει προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Η ταινία ΜΟΥΛΑΝΤΕ προβλήθηκε από την ΕΤ1 στις 21/3 και το κείμενο της ανάρτησης είναι από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ.
Libellés :
αφρικανικός κινηματογράφος,
μπουρκίνα φάσο,
ουσμάν σαμπένε,
σενεγάλη
lundi 16 mars 2009
LA RONDE INFINIE DES OBSTINES
"Ultimatum du 16 Mars"
[http://www.univ-paris8.fr/article.php3?id_article=3112]
Nous enseignants-chercheurs, étudiants et personnels Biatoss en grève
depuis le 2 février 2009 lançons solennellement l’ultimatum suivant aux
ministres Valérie Pécresse et Xavier Darcos :
Ainsi que le demande depuis 5 semaines la Coordination Nationale des
Universités, nous exigeons :
le retrait du projet de décret concernant les Enseignants-Chercheurs y
compris dans sa dernière version,
le retrait du projet de réforme de la formation et du recrutement des
enseignants des écoles, collèges et lycées,
le retrait des suppressions de postes statutaires à l’université et ce
dès 2009,
le retrait de la réforme d’allocation des moyens financiers fondés sur
une prétendue performance,
l’arrêt du démantèlement des organismes de recherche,
le retrait de toutes mesures découlant de la LRU et du pacte pour la
recherche dont nous demandons l’abrogation.
Ces retraits sont pour nous un préalable.
Alors pourra s’engager une véritable discussion qui s’appuiera sur des
Etats Généraux des universités, à mener en toute indépendance, et prenant
en compte l’ensemble des revendications portées par la mobilisation
actuelle.
Si dans une semaine, soit le LUNDI 23 MARS, à midi, le gouvernement n’a
pas pris en compte ces revendications, nous marcherons en Place de Grève
[devenue place de l'hôtel de ville depuis 1803] à Paris jour et nuit.
Nous tournerons et le jour et la nuit pour manifester notre obstination.
Nous marcherons sans fin car nous n’avons aucune intention de céder.
En Place de Grève, nous appellerons à
LA RONDE INFINIE DES OBSTINES
tous les personnels de l’éducation nationale, les parents d’élèves,
étudiants, lycéens, et tous les citoyens solidaires à nous rejoindre à
toute heure du jour et de la nuit.
samedi 14 mars 2009
Abd al Malik
Abd al Malik est né à Paris d'un père haut fonctionnaire congolais. Entre 1977 et 1981, il vit avec sa famille à Brazzaville. À son retour en France, il vit à Strasbourg dans le quartier du Neuhof dans une cité HLM où il va à l'école Reuss. Après le divorce de ses parents, c'est sa mère seule qui l'élève avec ses six frères et sœurs. Il connaît la délinquance (pick-pocket et deal). En même temps, il suit des études au collège Saint-Anne à Strasbourg, puis au lycée Notre-Dame des Mineurs et enfin à l'Université Marc Bloch dans un double cursus philosophie et lettres classiques, et fonde avec son grand frere Bilal et son cousin Aissa le groupe de rap N.A.P., dont il est le leader.
Abd al Malik choisit son nom de scène en référence à son propre nom de naissance. En effet, son prénom "Régis" vient de "roi" en latin, or en arabe "roi" se dit "Malik". Il est aujourd'hui marié avec la chanteuse Wallen et père d'un garçon, Muhammed Hamza.
Il s'inspire beaucoup de l'Islam soufi auquel il s'est converti au cours de son adolescence.
Abd al Malik milite depuis pour la paix et pour un « vivre ensemble ». Il devient officiellement en 1999 disciple du grand maître spirituel marocain Sidi Hamza al Qâdiri Boutchichi. Il continue aujourd'hui sa carrière en solo. Son style sérieux est quelque peu inclassable, mélangeant rap, jazz et slam, avec des références à d'autres chanteurs de langue française dont Jacques Brel (dont il reprend Ces gens-là). Ses chansons révèlent toujours un texte fort de sens et d'émotion accompagné d'une musique qui appuie l'intensité de ses paroles parfois chantées, parfois récitées. Sa ligne de conduite esthétique pour la création de son second album Gibraltar était « déconstruire dans la forme la notion même de rap tout en restant hip hop ». Il réalise que, dans le slam comme dans l'islam, il avait une posture de paraitre et non d'être parce que trop inquiet de la réaction du public, préoccupé par les opinions des gens. « Il m'a fallu déconstruire pour reconstruire. Mais rien de bon ne peut sortir hors de l'amour et hors de l'acceptation de l'autre » résume-t-il en évoquant son cheminement, même si cela n'est pas toujours facile[1].
En novembre 2007, il présente un nouveau projet, le collectif Beni Snassen composé de NAP, Wallen, Bil'in, Hamcho, Matteo Falkone et lui-même, engagé contre l'illettrisme[2]. En 2008, le collectif sort un album intitulé "Spleen et Idéal".
Le 27 janvier 2008, il est décoré chevalier des arts et lettres par la ministre de la Culture Christine Albanel, lors du MIDEM.
En mai 2008, il participe à l'album Last Night de Moby sur le titre La même nuit (version française du titre Alice).
απο την ΒΙΚΙΠΕΔΙΑ
http://www.youtube.com/watch?v=zLMr3DdCZNc&feature=related
αφιερωμένο στον Νόστο.
lundi 2 mars 2009
Sembène Ousmane, ένας σκηνοθέτης, ένας δρόμος και ένα γλυπτό
Sembène Ousmane ήταν ένας από τους ιδρυτές του Παναφρικανικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου FESPACO, που γίνεται εδώ και σαράντα χρόνια στην Ουαγκαντουγκού στην Μπουρκίνα Φάσο. Φέτος, γιορτάζοντας τα 40α του γενέθλια το φεστιβάλ, τιμά τον Sembène Ousmane δίνοντας το όνομά του σε ένα δρόμο, και φιλοτεχνόντας ένα γλυπτό.
Ομως η ζωή και το έργο του είναι η πιό ζωντανή μνήμη.
Hommage à http://www.blogger.com/img/blank.gifSembène Ousmane
Né le 1er janvier 1923 à Ziguinchor, au Sénégal, mort le 9 juin 2007, dans sa maison, Calle Ceddo, à Dakar, Sembène Ousmane vécut pleinement plusieurs vies, et plusieurs carrières : docker, écrivain, cinéaste, il fut un des plus grands créateurs contemporains, dont les œuvres sont enseignées comme des classiques dans les plus grandes universités américaines.
De son enfance, il a gardé le goût de la rébellion, contre les «maîtres», de sa mobilisation dans l’armée française et les tirailleurs sénégalais, le sentiment d’une grande injustice, de sa vie de docker noir sur le port de Marseille, le souvenir des grandes luttes militantes, et la découverte de la littérature.
En 1956, il publie son premier roman, Le Docker noir, qui relate son expérience de docker. Puis en 1957, Ô pays, mon beau peuple. En 1960, il publie un nouveau roman, Les Bouts de bois de Dieu, qui raconte l’histoire de la grève des cheminots en 1947-1948 sur la ligne de chemin de fer reliant Dakar à Bamako. En 1960, l’année de l’indépendance, Sembène Ousmane voyage à travers l’Afrique. C’est sur le fleuve Congo qu’il aura l’intuition du cinéma, de la force des images, et de l’importance de ce média comme « école du soir ». Sans hésiter, à plus de quarante ans, il recommence tout à zéro, et va apprendre le cinéma au VGIK à Moscou.
La suite on la connaît : l’étonnement créé au plan international par ses premiers films, Borrom Sarret, la Noire de… Le début d’une carrière de cinéaste qui se terminera avec un autre film magnifique, Moolade, en 2003, un nouveau combat de femme.
Mais le cinéma n’est pour Sembène qu’une partie de sa vie et de son engagement. Sembène est de tous les combats. De son passé de docker et de militant politique, il a gardé l’amour des petites gens, l’envie de les défendre, de leur donner une voix, eux qui sont réduits au silence. Très vite avec son complice de toujours, Tahar Chéria, il engage le cinéma dans une voie politique et crée, avec d’autres, la semaine du cinéma africain, qui allait devenir le Fespaco.
Toute son oeuvre documente les problèmes contemporains des sociétés africaines – corruption, népotisme, utilisation néfaste de la tradition - (Le Mandat, Xala) et raconte l’histoire de son continent (Emitaï, Ceddo, Camp de Thiaroye) et de la lutte contre les forces coloniales et néo-coloniales.
En 2000, avec Faat Kiné, il débute un triptyque sur «l’héroïsme au quotidien» et la condition de la femme africaine. Le second, Mooladé (2003), aborde de front le thème très sensible de l’excision. Malade depuis plusieurs mois, il meurt à l'âge de 84 ans à son domicile de Yoff, le 9 juin 2007, en pleine préparation du troisième volet du tryptique, La Confrérie des rats. Mais le seul vrai projet qu’il n’aura pu mener à bien, malgré trente années d’efforts, projet qui lui tenait si profondément à cœur, que tout son bureau était couvert de gravures et de documents, c’est l’histoire de l’Almamy Samory Touré.
Salut l’ancien !
par Catherine
Libellés :
cinema africain,
fespaco,
Sembène Ousmane
Inscription à :
Articles (Atom)