Recontres de Bamako, οι σημειώσεις μου

Lilia Benzid, Cimetiere de Zaafrane, stele 9, 2008. Ζει στην Τυνησία


Rana el Nemr, Garden17, 2008. Ζει στο Κάιρο


Seydou kamara, Bibiana, 2008. Ζει στην Segou στο Μαλί.


Fatten Gaddes, Trance 3, 2008. Ζει στην Τυνησία.

talisman

Arabic is deeply rooted in my repository of memories. I often recall learning the Arabic alphabet when I was a child. It was more than a mere collection of letters. The curviness and the smoothness of the many letters together wove a story in my child’s mind: Raa was a girls’ braid, and lam was my father’s fishing hook.

We, as native Arabic speakers, rarely pay attention to our Arabic alphabet. Because we have spoken and written in Arabic all our lives, we never examine the forms and shapes of those letters.

Today, my own perception of letters has changed tremendously. I don’t see letters as figures anymore. Three years ago, I never thought about the letter nuun. Today, nuun is more than a letter. It is a crescent, a bowl of sadness, a bag of flour, and my lucky talisman!
Each letter has its own story; each articulates a rhythmic music, and each has an identity: some have one dot, while others have two, and one single letter has three dots: Thaa. And each of the three dots is different from the other!

We are used to looking at joined letters, which form words. But we hardly ever see separate letters that have been set individually. When we see faa by itself, it helps our eyes to move freely from the dot to the body forming an image in the mind. One will see a boat. While the other will see a lucky charm! Each letter is unique and has a visual impact on us.

Each has a magical power!

Calligraphy is considered one of the richest resources of many artists from the Arab world. Today, many contemporary artworks differ from one artist to another, but no Arab artist can completely deny the influence of calligraphy. The Arabic alphabet provides me with a variety of potentials to express the artistic identity of Arabs. My work seeks not to present the technicality, but to honor the world of the alphabet. I try to give each letter the value it deserves, and expose it to the contemporary world. My artwork is very intimate. Each piece is part of me. Each is a precious memory of my childhood, and each is a lucky charm.


Manar Al Muftah's, VCUQ graduate, first solo exhibition combining between Arabic calligraphy and printmaking.

From the khatt.net

y.z.kami

To Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης διοργανώνει την πρώτη αναδρομική έκθεση στην Ελλάδα του σημαντικού ιρανού καλλιτέχνη Υ.Ζ. Κάμι, με τίτλο "Πέραν της Σιωπής". Στην έκθεση παρουσιάζονται 16 έργα (ζωγραφική, κολάζ, γλυπτική) που δημιουργήθηκαν από το 1990 μέχρι σήμερα και αποτελούν σταθμούς στην καλλιτεχνική πορεία του Υ.Ζ. Κάμι.

H έκθεση οργανώνεται γύρω από δύο ενότητες έργων. Στην πρώτη περιλαμβάνονται προσωπογραφίες μεγάλων διαστάσεων, οι περισσότερες από τις οποίες φτάνουν και τα τρία μέτρα, αλλά και ομαδικά πορτρέτα. Ο καλλιτέχνης, που γοητεύεται ιδιαίτερα από το ανθρώπινο πρόσωπο, χρησιμοποιεί ένα ρεαλιστικό τρόπο για να αποδώσει τα χαρακτηριστικά των πορτρέτων του. Τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να εκφράσει την πνευματικότητα αλλά και τη συναισθηματική κατάσταση των προσώπων που ζωγραφίζει. Η εσωτερικότητα των προσώπων αυτών σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική πρακτική του Κάμι παραπέμπουν στα Φαγιούμ (νεκρικά πορτρέτα του 1ου – 3ου αιώνα μ.Χ.), αλλά και στην παράδοση της βυζαντινής αγιογραφίας.
Στη δεύτερη ενότητα περιλαμβάνονται έργα από τη σειρά με τίτλο Endless Prayers (Ατέρμονες Προσευχές), τα οποία εκφράζουν τον διαπολιτισμικό και διαθρησκευτικό προσανατολισμό του καλλιτέχνη. Κοινό μορφικό χαρακτηριστικό τους είναι οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζονται από ψηφίδες, πάνω στις οποίες είναι γραμμένα αποσπάσματα ποιημάτων του πέρση μυστικού ποιητή του 13ου αιώνα Τζελαλεντίν Ρουμί, και άλλων περσικών, αραβικών και εβραϊκών ιερών κειμένων. Μέσω της γραφής και της κυκλικής διάταξης, τα έργα παραπέμπουν στο μυστικισμό των Σούφι, στον περιστροφικό χορό των δερβίσηδων, σε στοιχεία της μουσουλμανικής αρχιτεκτονικής, σε βυζαντινά σύμβολα, στην πανανθρώπινη εσωτερική, πνευματική αναζήτηση.

Ο Y.Z. Κάμι γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1956. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική από νεαρή ηλικία. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (1974-75) και στη Σορβόννη (1976-81). Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ενώ έχει συμμετάσχει σε σημαντικές εκθέσεις διεθνώς, όπως στην 9η Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης (2005) και στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας (2007). Στην Ελλάδα έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στη διεθνή έκθεση του ΕΜΣΤ, Ο Μεγάλος Περίπατος (2006), με μια εγκατάσταση στο χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς και ένα ζωγραφικό έργο στο χώρο της Τεχνόπολης. Έργα του βρίσκονται σε μεγάλα μουσεία της Νέας Υόρκης, όπως το Metropolitan Museum of Art, το Museum of Modern Art και το Whitney Museum of American Art. Εκπροσωπείται από την Gagosian Gallery της Νέας Υόρκης. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.

οι πληροφορίες είναι από το site: http://www.elculture.gr

Paris Photo 2009

Spotlight on Arab and Iranian Photography


The Hardcover features an old photograph of Egyptian Actress Sherihan at childhood.

Paris Photo will present a panoramic overview of worldwide photographic expression, spanning the 19th century to the present day while also unveiling an emerging international scene.

For its 13th edition, Paris Photo turns the spotlight on photographic work from the Arab countries and Iran in what is an unprecedented exploration of the practice in this part of the world.

Curated by Catherine David who was responsible for Documenta X in Kassel in 1997 as well as numerous exhibitions and publications on Middle Eastern artistic expression, this year's project will be based on three components.


The Central Exhibition will unveil a selection of rare studio photographs from the archives of the Arab Image Foundation in Beirut; the Statement section will present a number of emerging talents from the region - from Tehran to Damascus, Beirut to Cairo, Tangiers to Dubai... The Project Room will offer a series of video works, testimony to the growing interest for the dynamics of this medium among the artists of the region.

Carrousel du Louvre, 99 rue de Rivoli. 75001 Paris
Dates: 19-22/11/2009
For more information: www.parisphoto.fr

periple des perles

Les perles, premiers ornements durables possédés par les hommes,
s'offrent en infinies variétés et leur cote est internationale.
Durables et portables sont des infimes réceptacles de pouvoirs secrets qui effectuent de longues périples.
Fortement chargées de symboles depuis de millénaires, combinées et recombinées dans une immense gamme de matériaux, elles ont depuis toujours exprimé le rang social, l' histoire politique et les croyances religieuses.
Une des premières monnaies régulières d' échange entre les hommes des communautés agraires; elles n'ont cependant jamais perdu leurs pouvoirs métaphysiques.
Objets de troc, mondialisées avant la lettre, elles ont subi l'influence de plusieurs cultures dans leur va-et-vient continu par des chemins croisés.
Elles ont depuis toujours constitué pour l'homme un "fil d'Ariane", vrai ou imaginaire.
Un collier, un chapelet ou un rosaire que les mains attrapent et caressent, obtient -ne fût-ce que pour un instant- un pouvoir surnaturel, en se transformant en amulette, en talisman ou en ex-voto.

γιά λίγες ακόμα μέρες...

θα μπορείτε να μπείτε στην ιστοσελίδα του κεμεαπ στο geocities.

http://www.geocities.com/kemeap/index.htm

μέχρι να μετακομήσουμε στο νέο μας ιστόσπιτο.

hors service

καλό καλοκαίρι!

Citron confits à la marocaine

- 1 kg de citrons (non traités de préférence)
- 200g de sel

Coupez ces citrons en quatre, en partant de la queue, tout en s'arrangeant que les morceaux ne se détachent pas l'un de l'autre: en un mot, vous ne coupez pas à fond!

Entr'ouvrez les citrons et versez une cuillère à soupe de gros sel marin. Mettez le citron dans un bocal.

Faîtes de mêmes avec les autres citrons. Tassez le plus possible: les citrons doivent rendre leur jus. Si le jus ne couvre pas complètement les citrons, ajoutez du jus de citron frais.On ajoute éventuellement le sel qu'il reste dans le bocal et on couvre d'eau bouillante si il le faut.

Mettez le bocal au frigo pendant deux mois avant de l'utiliser. Vérifiez que le niveau du liquide couvre bien les fruits et faîtes l'appoint avec du jus de citron frais.

(Η φωτο και το γαλλικό κείμενο είναι από το μπλογκ cuisines du maroc με πολλά κι ενδιαφέροντα μαροκινά εδέσματα και τις πολλές χρήσεις των citrons confits).

Cadenza:

ΤΑ ΛΕΜΌΝΙΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΉΤΩΣ ΑΠΟ ΚΗΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΡΑΝΤΙΖΕΤΑΙ η ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ

Πάει πολύ ωραία, να προσθέσουμε μέσα στο βάζο πρίν το κλείσουμε λίγο πιπέρι και κόλιανδρο en grain.

Δεν χρειάζονται οπωσδήποτε δύο μήνες στο ψυγείο πριν αρχίσουμε να χρησημοποιούμε τα λεμονάκια, και ένας αρκεί.

Διατηρούμε πάντα στο ψυγείο.

Ιδιαίτερα απολαυστικά με όλες τις tajines αλλά και σε πολλές σαλάτες δίνει φρεσκάδα και προσθέτει μια νότα exotique.

A vous mesdames!

τα πολύ ιδιαίτερα "γράμματα" του Abdullah Al Saadi

Letters of my mother (1998 - 2000), 2003

Objects, artist's book with documentation and studies about the objects

About this artwork, an exerpt from a catalogue text by Annette Lagler:

Each time when his mother Aischa Al-Hamidi came from Al-Ghena in the region of Madha to visit him and did not meet him at home she left a sign at his door. She took objects that she found close to his house and used them as a message indicating, for example, the importance of her visit. Though only some of the meanings were explained to him by his mother, he learned to decipher the meaning of the others by intuition over time. Material objects became symbols of words. It was an unambigious sign language that did not require alphabetic letters, a traditional means of communication that was used by his mother because she could not read or write. The analysis of this means of communication fascinated Abdullah Al Saadi.

Within two years he collected 47 objects. He began to study and categorize them and finally presented them als relics of a lost culture.

... The work of Abdullah Al Saadi reminds of the fact that Bedouins used to pass on their traditions orally. With 'letters of my mother', Abdullah Al Saadi has been researching the fragments of his own culture characterized by the Bedouin culture.

το ψάρεψα για σας στο: universe-in-universe

ένα θεματικό πανηγύρι που έγινε θεσμός

Στο χώρο του Φεστιβάλ θα διεξαχθούν κεντρικές συζητήσεις για την ανεργία, την κρίση και το ρατσισμό, για το πολιτικό άσυλο και τα σύνορα, για το no border camp της Λέσβου, για τον αγώνα της Κωνσταντίνας Κούνεβα και την καταπίεση των μεταναστριών. Παράλληλα θα εξελίσσονται εργαστήρια με θεματικές, από τα δικαιώματα και τη βία ως το σεξισμό και την ομοφοβία. Από τους αγώνες των φυλακισμένων ως τα κινήματα για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων της πόλης. Από την άρνηση στράτευσης ως τους αγώνες στο Μεξικό και την Παλαιστίνη.

Για άλλη μια χρονιά, στις δύο μουσικές σκηνές του Φεστιβάλ θα εμφανιστούν έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες. Οι Last Drive, oι Sancturia, o Big Fat Lips, οι Pink Tank Project, οι Melody Vice, η Dorretta Carter, οι Bilbomatiks, καθώς και μεταναστευτικά συγκροτήματα από διάφορες χώρες. Η δεύτερη γενιά μεταναστών συμμετέχει με τους Black Jack (hiphop), Renovatio (hiphop), Άκης (hiphop), Te ver8et , Neoyorubapeople, Minus one και Whos Next. Τέλος η Μάρθα Φριντζήλα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Ματούλα και άλλοι ερμηνευτές και ερμηνεύτριες θα περιηγηθούν, με πλοηγό την ενορχήστρωση του Παναγιώτη Τσεβά, σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.

Από το Φεστιβάλ δε θα λείψουν και φέτος, το θέατρο, ο χορός, το κουκλοθέατρο, το διαδραστικό παιχνίδι, οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στο χώρο, οι θεματικές εκθέσεις φωτογραφίας και ένα εργαστήρι μουσικής για μικρούς και μεγάλους. Στο χώρο θα λειτουργούν παιδότοπος και πολυεθνικές κουζίνες. Για περισσότερες πληροφορίες και το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ επισκεφτείτε το: www.antiracistfestival.gr.

για την Στέλλα Πρωτονοτάριου και το σχολείο χωρίς σύνορα.

photo:tisna sanjaya

Η καθηγήτρια Στέλλα Πρωτονοτάριου, ήταν διευθύντρια στο 132ο Δημοτικό σχολείο που στεγάζεται στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες δημιούργησε (μαζί με τους συναδέφλους της καθηγητές) ένα σχεδόν πρότυπο σχολείο που φιλοξενούσε παιδιά από πολλές εθνικότητες.

Δημιούργησε προγράμματα εκπαίδευσης προσαρμοσμένα στην πολυπολιτισμική σύνθεση των μαθητών του σχολείου, προγράμματα πρωτοποριακά. Η Στέλλα Πρωτονοτάριου μετατέθηκε από το 132ο Δημοτικό Σχολείο με βάση την μέθοδο της “προφορικής συνέντευξης”.

(Αναδημοσίευση από το telegraph.gr)

Eδώ μπορείτε να δείτε την ιστοσελίδα των δασκάλων του 132ου Δημοτικού Σχολείου.
http://www.132grava.net/

κι εδώ ένα εκτεταμένο άρθρο από τον Ιό.
http://www.iospress.gr/ios2007/ios20071230.htm

Βρήκα πολλά άρθρα και στην Καθημερινή
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100046_09/12/2007_251982


Για τις 22 Ιανουαρίου του 2010 μετατέθηκε η εκδίκαση της υπόθεσης της δασκάλας Στέλλα Πρωτονοτάριου, η οποία κατηγορείται για παράβαση καθηκόντων.

Την περίοδο 2005 - 2007 διέθεσε αίθουσα του σχολείου σε μετανάστες για τη διδασκαλία μαθημάτων στη μητρική τους γλώσσα

Την Τρίτη το πρωί συνάδελφοι της πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων.

Ο σημερινός διευθυντής του σχολείου (132ο Αθηνών) στο οποίο διδάσκει στράφηκε εναντίον της καθώς όπως ισχυρίζεται, τα μαθήματα που παρέδιδε δεν είχαν την έγκριση του υπουργείου Παιδείας.
(από το ΣΚΑΙ)

φιάχνοντας κόσμους

33 drawings, ink on tracing paper

Susan Hefuna: Patience is Beautiful

Fare Mondi // Making Worlds // Bantin Duniyan // 制造世界 // Weltenmachen // Construire des Mondes // Fazer Mundos…

"...A work of art represents a vision of the world and if taken seriously it can be seen as a way of making a world. The strength of the vision is not dependent on the kind or complexity of the tools brought into play..."
Daniel Birnbaum
Arsenale and
Palazzo delle Esposizioni, Giardini



Susan Hefuna
* 1962 Germany; Egyptian/German heritage. Lives in Cairo, Egypt, and Germany.

Jumana Emil Abboud: The Diver

Working in the mediums of drawing, installation, video and performance, my creative motivations and interests relate to the dualities of our being, especially regarding one's relationship with personal and/or collective memory. Much of my creative language relates to an act of veiling and uncovering; I have an obsession - a delicate one I hope - with analysis of past juxtaposed with current cycles, and my creative expressions are metaphoric, whether collective or personal; reasoning with the paradox, the transparent, and traces of another.

"The Diver" is a video narrative that tells the story of a Diver who is anonymous in gender, name, and nationality, and is on an endless search to find ‘Heart’.

The places the Diver visits are nameless, referred to only as "earth, sea, sky, and snow." They are unclaimed territories the Diver passes through on his/her quest for ‘Heart’. Using the diving suit as the ultimate veil, disguise or defense mechanism, the Diver’s world (as his/her identity), is somewhat ambiguous, unknown, unclaimed.

On one level, the Diver is an outcast, it is certain that he/she has a home but it is not known where or who that home is. The Diver is endlessly searching, committed in his/her quest for ‘Heart’. Seeking the advice of others along this quest and wandering from one place to another. Yet, on another level, the Diver is portrayed as being a kind of "superhero", (he/she is applauded for being unique) an independent traveler who is ready to venture into "unknown places" with relentless will and calm solitude.

The inspiration for making the Diver came out of my desire to create a piece that was a consequence of nationalistic or gender-based associations, as a result of my coming from and living in a directly intense environment that is continuously fighting to claim its national rights (Palestine/Israel). Of course, it comes from a very personal place: I am Palestinian, I grew up in Canada and now I live in Jerusalem; I find myself in situations where I have to explain myself (my identity), to be in the defensive somehow, and although I'm grateful for the treasure of experiences I have, I often feel displaced and weak. I long for a time when peace can be restored in this world, but I'm told I am naïve.

The diver relates to my question into the "heroic". Several sketches for other works were made revolving on the theme of the hero, and I resolved to produce the Diver as the first of the "hero" series. Influenced from stories as Alice in Wonderland, The Wizard of Oz and The Little Prince, while simultaneously reflecting on issues written about above, the Diver was born.

The Diver is a type of hero who is not directly linked to issues of nation or gender rights but rather, starts off with things 'small' in size and yet not separate from the core, the base, the center of all things: a heart. The heart could be representative of a home or love or freedom or unity; all of these encompassing some comfort, some serenity some peace. Thus, the heart in the video could be associated to the homeland but it is the ambiguity that interests me. He represents nobody in particular, and yet I wanted him to embody everybody.

My intention was to produce several chapters around this anonymous character. The first chapter was concentrated on the Diver's search for "heart". The second chapter would have the Diver engaged in another quest…and so on.

Jumana Emil Abboud
* 1971 Galilee, lives in Jerusalem.

The Diver. 2004
Video, 4:35 min
English audio narration

Venice Biennale 2009
The video The Diver was selected for the Central International Exhibition.

...from the nafas magasine

εικόνα που ...

sa cabane est un pli
dans le pagne de cet
horizon dont elle s'embellit
avec ses ornements,
Tout ce qui l'enclot soupire dans son desir pour
lui:
Sa cabane est son corps

..............

Une etoile dans une longue robe
se pavane entre les palmiers.

Adonis, Le livre

Palestine c/o Venice

Το κείμενο που παραθέτω είναι από το δελτίο τύπου που συνοδεύει την συμμετοχή των επτά Παλαιστινίων καλλιτεχνών Taysir Batniji, Shadi HabibAllah, Sandi Hilal & Alessandro Petti, Emily Jacir, Jawad Al Malhi, Khalil Rabah στη Μπιεννάλε της Βενετίας, από τις 7 Ιουνίου μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2009

Η φωτό ειναι από το βίντεο του Jawad Al Malhi

Palestine c/o Venice marks the first Palestinian participation at the Venice Biennale. Rather than adopt one theme, the exhibition takes on a conceptual framework that embraces the Palestinian people questioning the disproportionate use of the media image of nameless faces and voiceless people. Two of the art projects are collaborative interventions with diverse Palestinian communities whose members will travel to Venice to participate in the art performance and/or the Symposium.

In the same spirit, it is appropriate and necessary to insure that the Palestinian communities under siege, unable to obtain travel passes, join in celebrating the first Palestinian exhibition at the Venice Biennale. In this respect, six Palestinian art institutions in Palestine will exhibit duplicates of the art works, thereby allowing Palestinian audiences to participate in the opening of the exhibition simultaneously to its opening in Venice. The Palestinian venues are: A.M. Qattan Foundation, Birzeit University Art Museum, Al-Hoash Palestinian Art court, International Academy of Art Palestine, Al Ma'mal Foundation for Contemporary Art, and Riwaq Center for Architectural Conservation.

The seven participating artists, commissioned to create new works, were chosen for their outstanding commitment to their art and their ability to bridge local and global themes. Among them are emerging and established artists. They employ diverse techniques including sound installation, multimedia performance installation, site specific work, animation, photography, and video. Their art references Palestinian issues within an international artistic discourse. It is self-reflexive on the artistic process outside the boundaries of the traditional exhibition space, tackles themes ranging from the epistemology of the concept of biennales to the dialogue of cultures within architecture and urban design, and explores visual perception of objects in the mechanical state, marginality via the structural geography of the refugee camp, and the activation of an almost non-exiting community discourse on the colonialist socio-spatial reconfiguration of urban centers.

μια εικόνα χωρίς σχήμα

Εψαχνα για τα λόγια μου πελάτες.
Ας με εξαγοράσει κάποιος από τις λέξεις.
Εχω φτιάξει πολλές εξαιρετικές εικόνες
σκηνές με τον Αβραάμ τον πατέρα του τον Αζάρ
περίφημο για τις ζωγραφιές του.
Είχα τόσο κουραστεί απ'όλα αυτά.
Ετσι μιά μέρα μια εικόνα χωρίς σχήμα
μου ήρθε στο νου και τα παράτησα.
Βρες κάποιον άλλο να κρατά το μαγαζί.
Εγώ πια σχόλασα απ'την εικονοποιία.
Επιτέλους η ελευθερία της τρέλλας.
Μιά τυχαία εικόνα καταφτάνει. Φωνάζω
"χάσου" διαλύεται.
Μόνον αγάπη.
Μόνο το στήριγμα της σημαίας
και ο άνεμος.Χωρίς σημαία.

Από την ποίηση του Ρουμί, απόδοση Βίκος Ναχμίας, εκδόσεις Ντέφι
η εικόνα είναι του Χακίμ Γαζάλι

chatroom

Το «Chatroom» είναι μια ιστορία εφηβικής περιπλάνησης στον ανεξερεύνητο όσο και γοητευτικό κόσμο του διαδικτύου. Έξι άγνωστοι μεταξύ τους νέοι έρχονται σε επαφή αποκλειστικά μέσω των διαδικτυακών chatrooms, όπου δεν υπάρχουν σύνορα και οι ταυτότητες είναι επινοημένες. Οι ήρωες του chatroom φλερτάρουν, μιλούν για αγαπημένα τους βιβλία ταινίες, σχολιάζουν τα νεανικά τους είδωλα, μοιράζονται τα προβλήματά τους, εκφράζουν την οργή τους για τον κόσμο των μεγάλων και προσπαθούν να «ταρακουνήσουν τον κόσμο».

Το «Chatroom» του Enda Walsh είναι ένα βραβευμένο κείμενο που ξεπήδησε το 2005 από το πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, «Connections». Ένα πρόγραμμα, που διανύει φέτος το 16ο χρόνο ζωής, στο Εκπαιδευτικό και Επιμορφωτικό Τμήμα του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας παραγγέλνοντας σε καταξιωμένους συγγραφείς νέα έργα, με την προϋπόθεση ότι θα παιχτούν από νεανικές ομάδες.

ο Εξάντας ανά τον κόσμο

Με ιδιαίτερη επιτυχία έγινε πριν λίγες ημέρες η προβολή του πολυβραβευμένου ντοκιμαντέρ του Εξάντα «Δέλτα, Οι βρώμικες δουλειές του Πετρελαίου» στο BHRIFF, το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Μπαχρέιν.

Το Μπαχρέιν είναι η πρώτη χώρα της Μέσης Ανατολής που συμμετέχει στο Διεθνές Δίκτυο Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και το φεστιβάλ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από την 1η έως την 4η Μαΐου, συνδυάζει τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς με τον εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας για την Ελευθερία του Τύπου.

Περισσότερα για το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Μπαχρέιν εδώ:
http://www.bhriff.com/index.php

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε ολόκληρη την έρευνα για το ντοκιμαντέρ «Δέλτα, Οι βρώμικες δουλειές του Πετρελαίου» εδώ:
http://exandas.ert.gr/archive/nigiria/
και να δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ online στο αρχείο του Εξάντα εδώ:
http://exandas.ert.gr/arxeio-6.htm

ένα γράμμα για το μουσείο του Quai Branly

« Ainsi nos œuvres d’art ont droit de cité là

où nous sommes, dans l’ensemble, interdits de séjour »



Talents et compétences président donc au tri des candidats africains à l’immigration en France selon la loi Sarkozy dite de « l’immigration choisie » qui a été votée en mai 2006 par l’Assemblée nationale française. Le ministre français de l’Intérieur s’est offert le luxe de venir nous le signifier, en Afrique, en invitant nos gouvernants à jouer le rôle de geôliers de la « racaille » dont la France ne veut plus sur son sol.

Au même moment, du fait du verrouillage de l’axe Maroc/Espagne, après les événements sanglants de Ceuta et Melilla, des candidats africains à l’émigration clandestine, en majorité jeunes, qui tentent de passer par les îles Canaries meurent par centaines, dans l’indifférence générale, au large des côtes mauritaniennes et sénégalaises. L’Europe forteresse, dont la France est l’une des chevilles ouvrières, déploie, en ce moment, une véritable armada contre ces quêteurs de passerelles en vue de les éloigner le plus loin possible de ses frontières.

Les œuvres d’art, qui sont aujourd’hui à l’honneur au Musée du Quai Branly, appartiennent d’abord et avant tout aux peuples déshérités du Mali, du Bénin, de la Guinée, du Niger, du Burkina-Faso, du Cameroun, du Congo…Elles constituent une part substantielle du patrimoine culturel et artistique de ces « sans visa » dont certains sont morts par balles à Ceuta et Melilla et des « sans papiers » qui sont quotidiennement traqués au cœur de l’Europe et, quand ils sont arrêtés, rendus, menottes aux poings à leurs pays d’origine.

Dans ma « Lettre au Président des Français à propos de la Côte d’Ivoire et de l’Afrique en général », je retiens le Musée du Quai Branly comme l’une des expressions parfaites de ces contradictions, incohérences et paradoxes de la France dans ses rapports à l’Afrique. A l’heure où celui-ci ouvre ses portes au public, je continue de me demander jusqu’où iront les puissants de ce monde dans l’arrogance et le viol de notre imaginaire. Nous sommes invités, aujourd’hui, à célébrer avec l’ancienne puissance coloniale une œuvre architecturale, incontestablement belle, ainsi que notre propre déchéance et la complaisance de ceux qui, acteurs politiques et institutionnels africains, estiment que nos biens culturels sont mieux dans les beaux édifices du Nord que sous nos propres cieux.

Je conteste le fait que l’idée de créer un musée de cette importance puisse naître, non pas d’un examen rigoureux, critique et partagé des rapports entre l’Europe et l’Afrique, l’Asie, l’Amérique et l’Océanie dont les pièces sont originaires, mais de l’amitié d’un Chef d’Etat avec un collectionneur d’œuvre d’art qu’il a rencontré un jour sur une plage de l’île Maurice.

Les trois cent mille pièces que le Musée du Quai Branly abrite constituent un véritable trésor de guerre en raison du mode d’acquisition de certaines d’entre elles et le trafic d’influence auquel celui-ci donne parfois lieu entre la France et les pays dont elles sont originaires. Je ne sais pas comment les transactions se sont opérées du temps de François 1er, de Louis XIV et au XIXième siècle pour les pièces les plus anciennes. Je sais, par contre, qu’en son temps, Catherine Trautman, à l’époque ministre de la culture de la France dont j’étais l’homologue malienne, m’avait demandé d’autoriser l’achat pour le Musée du Quai Branly d’une statuette de Tial appartenant à un collectionneur belge. De peur de participer au blanchiment d’une œuvre d’art qui serait sortie frauduleusement de notre pays, j’ai proposé que la France l’achète (pour la coquette somme de deux cents millions de francs CFA), pour nous la restituer afin que nous puissions ensuite la lui prêter. Je me suis entendue dire, au niveau du Comité d’orientation dont j’étais l’un des membres que l’argent du contribuable français ne pouvait pas être utilisé dans l’acquisition d’une pièce qui reviendrait au Mali. Exclue à partir de ce moment de la négociation, j’ai appris par la suite que l’Etat malien, qui n’a pas de compte à rendre à ses contribuables, a acheté la pièce en question en vue de la prêter au Musée.

Alors, que célèbre-t-on aujourd’hui ? S’agit-il de la sanctuarisation de la passion que le Président des Français a en partage avec son ami disparu ainsi que le talent de l’architecte du Musée ou les droits culturels, économiques, politiques et sociaux des peuples d’Afrique, d’Asie, d’Amérique et d’Océanie ?

Le Musée du Quai Branly est bâti, de mon point de vue, sur un profond et douloureux paradoxe à partir du moment où la quasi totalité des Africains, des Amérindiens, des Aborigènes d’Australie, dont le talent et la créativité sont célébrés, n’en franchiront jamais le seuil compte tenu de la loi sur l’immigration choisie. Il est vrai que des dispositions sont prises pour que nous puissions consulter les archives via l’Internet. Nos œuvres ont droit de cité là où nous sommes, dans l’ensemble, interdits de séjour.

A l’intention de ceux qui voudraient voir le message politique derrière l’esthétique, le dialogue des cultures derrière la beauté des œuvres, je crains que l’on soit loin du compte. Un masque africain sur la place de la République n’est d’aucune utilité face à la honte et à l’humiliation subies par les Africains et les autres peuples pillés dans le cadre d’une certaine coopération au développement.

Bienvenue donc au Musée de l’interpellation qui contribuera - je l’espère - à édifier les opinions publiques française, africaine et mondiale sur l’une des manières dont l’Europe continue de se servir et d’asservir d’autres peuples du monde tout en prétendant le contraire.

Pour terminer je voudrais m’adresser, encore une fois, à ces œuvres de l’esprit qui sauront intercéder auprès des opinions publiques pour nous.

« Vous nous manquez terriblement. Notre pays, le Mali et l’Afrique tout entière continuent de subir bien des bouleversements. Aux Dieux des Chrétiens et des Musulmans qui vous ont contesté votre place dans nos cœurs et vos fonctions dans nos sociétés s’est ajouté le Dieu argent. Vous devez en savoir quelque chose au regard des transactions dont certaines nouvelles acquisitions de ce musée ont été l’objet. Il est le moteur du marché dit ‘’libre’’ et ‘’concurrentiel’’ qui est supposé être le paradis sur Terre alors qu’il n’est que gouffre pour l’Afrique.

Appauvris, désemparés et manipulés par des dirigeants convertis au dogme du marché, vos peuples s’en prennent les uns aux autres, s’entretuent ou fuient. Parfois, ils viennent buter contre le long mur de l’indifférence, dont Schengen. N’entendez-vous pas, de plus en plus, les lamentations de ceux et celles qui empruntent la voie terrestre, se perdre dans le Sahara ou se noyer dans les eaux de la Méditerranée ? N’entendez-vous point les cris de ces centaines de naufragés dont des femmes enceintes et des enfants en bas âge ?

Si oui, ne restez pas muettes, ne vous sentez pas impuissantes. Soyez la voix de vos peuples et témoignez pour eux. Rappelez à ceux qui vous veulent tant ici dans leurs musées et aux citoyens français et européens qui les visitent que l’annulation totale et immédiate de la dette extérieure de l’Afrique est primordiale. Dites-leur surtout que libéré de ce fardeau, du dogme du tout marché qui justifie la tutelle du FMI et de la Banque mondiale, le continent noir redressera la tête et l’échine. »

AMINATA DRAMANE TRAORE
ECRIVAIN, ANCIENNE MINISTRE DE LA CULTURE ET DU TOURISME AU MALI

ξέρατε oτι:

Η έγκυρη «Μοντ», η πάλαι ποτέ κεντροαριστερή αυτή εφημερίδα, που άφησε εποχή με την ισορροπημένη κάλυψη του Μάη του ’68, σήμερα βρίσκεται στα χέρια ενός εμπόρου όπλων και στηρίζει τον Σαρκοζί?

κι άλλοι "κακοί" κουκουλοφόροι.....

JEUDI 23 AVRIL - MIDI

Jeudi 23 avril, midi, un mois de Ronde, pile.

Venez nombreux, et pourquoi pas avec cagoule, foulard, ou masque, en protestation contre le projet d'Alliot-Marie d'interdire les cagoules en manif.

Nous ne les laisserons ni décider de comment on doit être coiffé, ni surtout jouer sur une division grotesque entre les "bons" manifestants" et les "mauvais".

Pour tourner ce projet de loi en dérision, que l'on soit habitués ou n'ayant jamais mis de cagoule, tournons cagoulés, foulardés ou masqués jeudi sur la place de grève.


http://rondeinfinie.canalblog.com/

το μυστικό της αυγής

Πρώτη Τηλεοπτική Προβολή - Τετάρτη 22 Απριλίου, 22:00, στη ΝΕΤ

Τρεις φορές πονάει η αγάπη. Μία όταν παντρεύεσαι, μία όταν γεννάς και μία όταν σε κόβουν.

Παλιό αφρικάνικο γνωμικό

Η κλειτοριδεκτομή είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που επιβιώνει μέχρι σήμερα. Μια βάναυση επέμβαση στο σώμα των γυναικών, η οποία απαντάται κυρίως σε χώρες της Αφρικής.

Σε όλο τον κόσμο 140.000.000 κορίτσια και γυναίκες έχουν ήδη υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Έξι κορίτσια ακρωτηριάζονται κάθε λεπτό που περνάει.
Στο Μαλί το ποσοστό των γυναικών που έχουν ακρωτηριαστεί σεξουαλικά αγγίζει το 85%!

Μικρά κορίτσια αιχμάλωτα της παράδοσης και των δεισιδαιμονιών υποβάλλονται ανυπεράσπιστα στο σκληρό έθιμο, βιώνοντας φρικτές συνέπειες σε όλη τους τη ζωή.

Η κυβέρνηση και ακτιβιστικές οργανώσεις στο Μαλί αγωνίζονται τα τελευταία χρόνια κατά της πρακτικής. Θα καταφέρουν άραγε να νικήσουν μια βαθιά ριζωμένη παράδοση;

Video Color 57' / Γλώσσες: Μπαμπαρά & Γαλλικά / Υπότιτλοι: Ελληνικά / Εικόνα: 16:9 / Ήχος: Dolby Digital Stereo

Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Επιτόπια έρευνα & Οργάνωση θέματος: Γεωργία Ανάγνου / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Αλεξόπουλος / Οργάνωση, Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Συντονισμός, Επιμέλεια Έρευνας: Άγγελος Αθανασόπουλος / Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρώκου / Δημοσιογραφική Επιμέλεια Ιστοσελίδας: Αποστόλης Καπαρουδάκης / Γραφικά: Σάκης Παλπάνας / Μία παραγωγή της Small Planet για την © ΕΡΤ 2008 - 2009


Περισσότερς πληροφορίες από το site του Εξάντα: http://exandas.ert.gr/to-mystiko-tis-aygis/eisagogi/eisagogi.htm

Mankind Is No Island, ένα ποίημα φιαγμένο με το κινητό τηλέφωνο

by Jason van Genderen

The cost of this short movie, which was filmed with the camera of a cell phone, was only 20 euros.
It won the 1st prize in a short length movie competition in New York!

To all of you, my friends, who I know will not pass by and walk away!

Nadia Kaabi Linke, Sharjah Biennial

Under Standing Over Views, 2009
Installation composed of fallen paint fragments collected from the walls of different cities.



Sharjah is the third largest of the 7 constituent emirates of the United Arab Emirates. It rates as the cultural centre of the Federation. In 1998, Sharjah was UNESCO cultural capital of the Arab World.

Since 1993, the Department of Culture and Information of the Emirate of Sharjah has hosted the international Art Biennial in the city of that same name. The aim is to encourage contacts between artists, and art institutions and organizations of the Arab countries and to promote exchange with art scenes in other parts of the world. This accounts for a high proportion of Arab artists in all previous editions.

The declared goal of the organizers of the 6th Biennial 2003 was to introduce a "new era for contemporary art in the Gulf". You may find further details in our information on the 6th Biennial.

...από το UinU

«εκ παραλλήλου»

H έκθεσή μας στην Αλεξανδρούπολη.



«εκ παραλλήλου»

Ειρήνη Γκόνου - Μίλτος Παντελιάς


Από τις 6 έως τις 30 Απριλίου η αίθουσα Τέχνης Art Gallery της Αλεξανδρούπολης θα φιλοξενεί την έκθεση της Ειρήνης Γκόνου και του Μίλτου Παντελιά με θέμα «εκ παραλλήλου».

«Εκ παραλλήλου» είναι η πρόταση των δύο εικαστικών καλλιτεχνών, της Ειρήνης Γκόνου από τον χώρο της γλυπτικής και του Μίλτου Παντελιά από τον χώρο της ζωγραφικής που δούλεψαν μαζί ανταλλάσοντας ιδέες και προσφέροντας ο καθένας από την μεριά του, την δεξιοτεχνία του μέσου έκφρασης που τον χαρακτηρίζει.

Η Ειρήνη Γκόνου Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ecole Natιοnale Superieure des Beaux-Arts και στην Ecole Nationale Superieure des Arts Décoratifs στο Παρίσι. Από το 1980 έχει πραγματοποιήσει είκοσι πέντε ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές διεθνείς συναντήσεις και μεγάλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της ανήκουν σε συλλογές κρατικών και ιδιωτικών μουσείων και ιδρυμάτων, δημοτικές πινακοθήκες, καθώς και σε πολλές σημαντικές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.

O Μίλτος Παντελιάς γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts και στο Université Paris VIII στο Παρίσι.
Από το 1978 έχει πραγματοποιήσει είκοσι επτά ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και συναντήσεις τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Έχει φιλοτεχνήσει πλήθος χαρακτικών για συλλεκτικές εκδόσεις και έχει εικονογραφήσει ποιητικές συλλογές.
Έργα του βρίσκονται στις μεγάλες κρατικές συλλογές, ιδιωτικά μουσεία και ιδρύματα, δημοτικές Πινακοθήκες, καθώς και σε πολλές σημαντικές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.

Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην Αίθουσα Τέχνης
Art Gallery , Σκρά 7, Αλεξανδρούπολη, τηλ. 25510 81220.

ΜΟΥΛΑΝΤΕ

Η Κολέ Γκάλο Άρντο, ζει σ’ ένα χωριό της δυτικής Αφρικής. Οι συγχωριανοί την τιμούν αλλά την φοβούνται για την ανεξαρτησία και τον δυναμισμό της. Όταν τέσσερα μικρά κορίτσια ζητήσουν την προστασία από την παραδοσιακή τελετή της κλειτοριδεκτομής, η Κολέ θα τους προσφέρει το «Μουλαντέ», δηλαδή το παραδοσιακό δικαίωμα της ασυλίας. Όμως, θα αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη δοκιμασία της ζωής της. Ψυχικά και σωματικά τραυματισμένη από την δική της κλειτοριδεκτομή, η Κολέ, αρνήθηκε ν’ αφήσει την τρίτη κόρη της, Ασματού να το υποστεί. Η Ασματού, ζει τώρα με την ρετσινιά της «μπιλακόρο» της γυναίκας που δεν έχει «εξαγνιστεί» και που είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κάποιον να παντρευτεί…

Ο Σαμπένε, πρωτοπόρος του Αφρικανικού Κινηματογράφου (γύρισε την πρώτη αφρικανική ταινία, το 1966, το Η μαύρη του.. που κέρδισε το βραβείο Ζαν Βιγκό, την ίδια χρονιά) μας χαρίζει ένα θαυμάσιο έργο που δεν περιορίζεται σε μια απλή καταγγελία κατά της βάρβαρης αυτής παράδοσης της κλειτοριδεκτομής η οποία, για τον σκηνοθέτη, μεταφράζεται σε ακρωτηριασμό. Είναι και μια συγκλονιστική απεικόνιση της κοινωνικής ακαμψίας στα αφρικανικά χωριά όπου η διαίρεση σε κάστες και το αποπνικτικό βάρος της παράδοσης εμποδίζουν οποιαδήποτε πρόθεση για αλλαγή και βελτίωση των συνθηκών. Προσεκτικός ζωγράφος του λαού του, ο Σαμπένε πυκνώνει την αφήγηση του με γλαφυρές ανθρώπινες μορφές που αναβλύζουν τους χυμούς της γης ή στοιχειοθετούν τις σύνθετες αντιφάσεις της τοπικής κοινωνίας. Είναι πάντα λεπτολόγος και ο ρυθμός που επιβάλλει αρμόζει στην καθημερινότητα του χωριού. Μέσα από την ηρωίδα του, την παλικαρίσια Κολέ, μας διηγείται μια ανθρώπινη ιστορία που φέρει ελπίδες για το μέλλον, μια ιστορία που προκαλεί, πέρα από προβληματισμό, ευαισθητοποίηση και συγκίνηση.

Η ταινία που βραβεύτηκε στις Κάννες το 2004 (βραβείο «Ένα κάποιο βλέμμα») δεν έχει προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Η ταινία ΜΟΥΛΑΝΤΕ προβλήθηκε από την ΕΤ1 στις 21/3 και το κείμενο της ανάρτησης είναι από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ.

LA RONDE INFINIE DES OBSTINES

"Ultimatum du 16 Mars"
[http://www.univ-paris8.fr/article.php3?id_article=3112]

Nous enseignants-chercheurs, étudiants et personnels Biatoss en grève
depuis le 2 février 2009 lançons solennellement l’ultimatum suivant aux
ministres Valérie Pécresse et Xavier Darcos :
Ainsi que le demande depuis 5 semaines la Coordination Nationale des
Universités, nous exigeons :

le retrait du projet de décret concernant les Enseignants-Chercheurs y
compris dans sa dernière version,

le retrait du projet de réforme de la formation et du recrutement des
enseignants des écoles, collèges et lycées,

le retrait des suppressions de postes statutaires à l’université et ce
dès 2009,

le retrait de la réforme d’allocation des moyens financiers fondés sur
une prétendue performance,

l’arrêt du démantèlement des organismes de recherche,

le retrait de toutes mesures découlant de la LRU et du pacte pour la
recherche dont nous demandons l’abrogation.

Ces retraits sont pour nous un préalable.
Alors pourra s’engager une véritable discussion qui s’appuiera sur des
Etats Généraux des universités, à mener en toute indépendance, et prenant
en compte l’ensemble des revendications portées par la mobilisation
actuelle.

Si dans une semaine, soit le LUNDI 23 MARS, à midi, le gouvernement n’a
pas pris en compte ces revendications, nous marcherons en Place de Grève
[devenue place de l'hôtel de ville depuis 1803] à Paris jour et nuit.

Nous tournerons et le jour et la nuit pour manifester notre obstination.
Nous marcherons sans fin car nous n’avons aucune intention de céder.

En Place de Grève, nous appellerons à
LA RONDE INFINIE DES OBSTINES
tous les personnels de l’éducation nationale, les parents d’élèves,
étudiants, lycéens, et tous les citoyens solidaires à nous rejoindre à
toute heure du jour et de la nuit.

Abd al Malik

Abd al Malik est né à Paris d'un père haut fonctionnaire congolais. Entre 1977 et 1981, il vit avec sa famille à Brazzaville. À son retour en France, il vit à Strasbourg dans le quartier du Neuhof dans une cité HLM où il va à l'école Reuss. Après le divorce de ses parents, c'est sa mère seule qui l'élève avec ses six frères et sœurs. Il connaît la délinquance (pick-pocket et deal). En même temps, il suit des études au collège Saint-Anne à Strasbourg, puis au lycée Notre-Dame des Mineurs et enfin à l'Université Marc Bloch dans un double cursus philosophie et lettres classiques, et fonde avec son grand frere Bilal et son cousin Aissa le groupe de rap N.A.P., dont il est le leader.

Abd al Malik choisit son nom de scène en référence à son propre nom de naissance. En effet, son prénom "Régis" vient de "roi" en latin, or en arabe "roi" se dit "Malik". Il est aujourd'hui marié avec la chanteuse Wallen et père d'un garçon, Muhammed Hamza.

Il s'inspire beaucoup de l'Islam soufi auquel il s'est converti au cours de son adolescence.

Abd al Malik milite depuis pour la paix et pour un « vivre ensemble ». Il devient officiellement en 1999 disciple du grand maître spirituel marocain Sidi Hamza al Qâdiri Boutchichi. Il continue aujourd'hui sa carrière en solo. Son style sérieux est quelque peu inclassable, mélangeant rap, jazz et slam, avec des références à d'autres chanteurs de langue française dont Jacques Brel (dont il reprend Ces gens-là). Ses chansons révèlent toujours un texte fort de sens et d'émotion accompagné d'une musique qui appuie l'intensité de ses paroles parfois chantées, parfois récitées. Sa ligne de conduite esthétique pour la création de son second album Gibraltar était « déconstruire dans la forme la notion même de rap tout en restant hip hop ». Il réalise que, dans le slam comme dans l'islam, il avait une posture de paraitre et non d'être parce que trop inquiet de la réaction du public, préoccupé par les opinions des gens. « Il m'a fallu déconstruire pour reconstruire. Mais rien de bon ne peut sortir hors de l'amour et hors de l'acceptation de l'autre » résume-t-il en évoquant son cheminement, même si cela n'est pas toujours facile[1].

En novembre 2007, il présente un nouveau projet, le collectif Beni Snassen composé de NAP, Wallen, Bil'in, Hamcho, Matteo Falkone et lui-même, engagé contre l'illettrisme[2]. En 2008, le collectif sort un album intitulé "Spleen et Idéal".

Le 27 janvier 2008, il est décoré chevalier des arts et lettres par la ministre de la Culture Christine Albanel, lors du MIDEM.

En mai 2008, il participe à l'album Last Night de Moby sur le titre La même nuit (version française du titre Alice).

απο την ΒΙΚΙΠΕΔΙΑ

http://www.youtube.com/watch?v=zLMr3DdCZNc&feature=related

αφιερωμένο στον Νόστο.

Sembène Ousmane, ένας σκηνοθέτης, ένας δρόμος και ένα γλυπτό

Sembène Ousmane ήταν ένας από τους ιδρυτές του Παναφρικανικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου FESPACO, που γίνεται εδώ και σαράντα χρόνια στην Ουαγκαντουγκού στην Μπουρκίνα Φάσο. Φέτος, γιορτάζοντας τα 40α του γενέθλια το φεστιβάλ, τιμά τον Sembène Ousmane δίνοντας το όνομά του σε ένα δρόμο, και φιλοτεχνόντας ένα γλυπτό.
Ομως η ζωή και το έργο του είναι η πιό ζωντανή μνήμη.

Hommage à http://www.blogger.com/img/blank.gifSembène Ousmane

Né le 1er janvier 1923 à Ziguinchor, au Sénégal, mort le 9 juin 2007, dans sa maison, Calle Ceddo, à Dakar, Sembène Ousmane vécut pleinement plusieurs vies, et plusieurs carrières : docker, écrivain, cinéaste, il fut un des plus grands créateurs contemporains, dont les œuvres sont enseignées comme des classiques dans les plus grandes universités américaines.

De son enfance, il a gardé le goût de la rébellion, contre les «maîtres», de sa mobilisation dans l’armée française et les tirailleurs sénégalais, le sentiment d’une grande injustice, de sa vie de docker noir sur le port de Marseille, le souvenir des grandes luttes militantes, et la découverte de la littérature.

En 1956, il publie son premier roman, Le Docker noir, qui relate son expérience de docker. Puis en 1957, Ô pays, mon beau peuple. En 1960, il publie un nouveau roman, Les Bouts de bois de Dieu, qui raconte l’histoire de la grève des cheminots en 1947-1948 sur la ligne de chemin de fer reliant Dakar à Bamako. En 1960, l’année de l’indépendance, Sembène Ousmane voyage à travers l’Afrique. C’est sur le fleuve Congo qu’il aura l’intuition du cinéma, de la force des images, et de l’importance de ce média comme « école du soir ». Sans hésiter, à plus de quarante ans, il recommence tout à zéro, et va apprendre le cinéma au VGIK à Moscou.

La suite on la connaît : l’étonnement créé au plan international par ses premiers films, Borrom Sarret, la Noire de… Le début d’une carrière de cinéaste qui se terminera avec un autre film magnifique, Moolade, en 2003, un nouveau combat de femme.

Mais le cinéma n’est pour Sembène qu’une partie de sa vie et de son engagement. Sembène est de tous les combats. De son passé de docker et de militant politique, il a gardé l’amour des petites gens, l’envie de les défendre, de leur donner une voix, eux qui sont réduits au silence. Très vite avec son complice de toujours, Tahar Chéria, il engage le cinéma dans une voie politique et crée, avec d’autres, la semaine du cinéma africain, qui allait devenir le Fespaco.

Toute son oeuvre documente les problèmes contemporains des sociétés africaines – corruption, népotisme, utilisation néfaste de la tradition - (Le Mandat, Xala) et raconte l’histoire de son continent (Emitaï, Ceddo, Camp de Thiaroye) et de la lutte contre les forces coloniales et néo-coloniales.

En 2000, avec Faat Kiné, il débute un triptyque sur «l’héroïsme au quotidien» et la condition de la femme africaine. Le second, Mooladé (2003), aborde de front le thème très sensible de l’excision. Malade depuis plusieurs mois, il meurt à l'âge de 84 ans à son domicile de Yoff, le 9 juin 2007, en pleine préparation du troisième volet du tryptique, La Confrérie des rats. Mais le seul vrai projet qu’il n’aura pu mener à bien, malgré trente années d’efforts, projet qui lui tenait si profondément à cœur, que tout son bureau était couvert de gravures et de documents, c’est l’histoire de l’Almamy Samory Touré.
Salut l’ancien !

par Catherine

Living Traditions

Contemporary Art from Afghanistan, Iran and Pakistan

Devised and organised by Turquoise Mountain, the exhibition brings together contemporary artists from Afghanistan, Iran and Pakistan, presenting over 50 artworks that draw on the rich cultural heritage of these three countries.
The participating artists are all inspired by the same shared cultural heritage. But how do artists of today respond to these traditions? Are cultural traditions a burden or a source of inspiration? What do they mean in a modern world of computers, mobile phones, and missiles?
The exhibition, on view at the National Art Gallery, Islamabad from 8 February to 22 March 2009, presents a wide variety of media, including painting, calligraphy, printmaking, sculpture, photography and video animation. There are new responses to calligraphy by Afghan artists Sohaila Khalili and Ali Baba Aurang, contemporary miniature painting by Pakistani artists trained at the National College of Arts in Lahore such as Imran Qureshi, Aisha Khalid and Nusra Latif Qureshi, inventive graphic design by Iranian artists from 5th Colour, as well as new works by Monir Shahroudy Farmanfarmaian and YZ Kami inspired by the beautiful Islamic geometric patterns found in textiles, tile-work and architecture across the Islamic world.
Living Traditions was first shown at the Queen’s Palace in Kabul from 10 October - 20 November 2008. This event creates a new platform for cultural dialogue and exchange between Afghanistan, Iran and Pakistan that goes beyond political tensions in the region.

(From press information provided by Turquoise Mountain)

Αναδημοσίευση από το Nafas art magasine
το έργο της φωτό του πακιστανού καλλιτέχνη Nusra Latif Qureshi

alberto giacometti

Man Among Men: Alberto Giacometti 1963

A Man Among Men: Alberto Giacometti (Jean-Marie Drot, 1963). Sometimes we see the interviewer. Sometimes we hear him. Sometimes we even see a wide shot of the studio that reveals the simple, face-to-face architecture of the encounter. But most of all, we see Giacometti in mid-shot, extemporizing on his obsessions, assiduously working the damp clay of an as-yet inchoate figure. As his fingers probe and tear, he wryly pooh-poohs the interviewer's anxieties about disrupting his creativity: "The filming draws me to the work... it's a chance to work..." And so Giacometti, the charming, witty unrepentant workaholic emerges, reliving in what the poet Jacques Dupin called an "intense, rasping voice," the cathartic moments of his artistic career.
Giacometti located his creative epiphany in 1945 when he emerged from a Montparnasse cinema and saw the world as if for the first time, unclouded by the veil of the real. From that moment, he felt the need to account for what he saw, knowing that all the time he would fail, but that only failure itself would lead to the truth. As he later noted, "The more you fail, the more you succeed. It is only when everything is lost and -- instead of giving up -- you go on, that you experience the momentary prospect of some slight progress. Suddenly you have the feeling -- be it an illusion or not -- that something new has opened up."
As the interview progresses Giacometti cracks open artistic inspiration as the frenzied pursuit of such illusions. Even three years before his death, when he was internationally recognized, the artist worked frenetically, as if a lifetime of grasping for, but never quite capturing, enlightenment could be reversed with just one more sculpture.
According to Dupin, interviewed extensively in Michel van Zele's What is a Head?, Giacometti was so convinced that only his newest work scraped close to truth that he would want to pack and dispatch solely sculptures, still dripping water and clay, to any exhibition. Only the interventions of his brother, his wife, and his friends filled galleries with his finished, haunting recreations of human persistence.
For Giacometti, drawing and sculpting did not represent what he saw; instead he sought, through his art, to understand what he saw. He perceived, that day in Montparnasse, a void that isolated everyone and everything, leaving all "floating in emptiness, separated by an immense distance." But isolation also held within it courage and determination. Giacometti traced the vulnerability of his figures, those slender trajectories of resistance against space, to his perception of human endeavor: "I always feel that there's a fragility in living creatures, as if at every moment they needed an incredible drive to remain standing, always at risk of collapsing." More than fragility, too, he saw imminent extinction, knowing that death inhabited the living and quickly abandoned the dead.As his fingers drew presence out of the void, he saw his work as "testing a talent to find a fact."
While Drot's film is itself rich in "fact," prowling slowly from one masterwork to the next, often accompanied by the artist's own recollections of its genesis and fruition (no small accomplishment in a television documentary), it's van Zele who focuses on one key element of the works themselves -- the representation of the human head. In so doing, he casts his net widely, drawing in close friends of Giacometti's such as Dupin, Roger Montandon, and Ernst Scheidegger, a young German soldier who met Giacometti while vacationing in a Swiss hotel.
Giacometti's fascination with the head began in the early 1930s. In 1934, André Breton, contemptuous of Giacometti's return to the human body as subject after his cubist and surrealist work, scoffed that everyone knows "what a head is now." Giacometti snapped back, "I don't," and abandoned the surrealists forever. According to Scheidegger, who later shot his own film about the artist, Giacometti found in the human head "an insoluble mystery," perpetually drawing him towards truth and into despair. Giacometti himself said, "The first time that I saw the head I was looking at become fixed, immobilized definitively in a moment in time, I shook with terror as never before in my life and a cold sweat ran down my back. What I was looking at was an object like any other, no, different, not like any other object, but like something which was alive and dead at the same time."

--by Lesley Smith

SOURCE http://www.popmatters.com/film/reviews/a/alberto-giacometti.shtml

Το γλυπτό Φον του θεού Γκου

Σπάνια ένα αφρικανικό έργο αποκαλείται από τους Δυτικούς έργο τέχνης.
Όπως επίσης σπάνια είναι γνωστό το όνομα του καλλιτέχνη που το κατασκεύασε αν δεν είναι σύγχρονο.
Το γλυπτό Φον του θεού Γκου είναι και στις δύο εξαιρέσεις.
Κατασκευάστηκε το 1850 από έναν σιδερά στο Μπενίν. Το όνομά του Ακάτι Εκπλεκέντο.
Στις αυλές των σπιτιών του Μπενίν ο θεός Γκου αντιπροσωπεύεται απο ένα κομμάτι πηλού ανακατεμένο με μεταλικά αντικείμενα όπως μπουλόνια κλειδιά κλπ.
Ξεκόβοντας από την παράδοση ο Ακάτι Εκπλεκέντο δίνει ανθρώπινη μορφή στην θεότητα του πολέμου και του δουλεμένου μετάλου.
Για την ανθρωποκεντρική Δύση η περίπτωση του Ακάτι είναι η επαλήθευση του κανόνα της.
Τι να είναι για την κοινότητα των ανθρώπων του Μπενίν?
Ο λόγος που ο Δυτικός ιστορικός τέχνης το ονομάζει γλυπτό είναι γιατί έχει τον κώδικα να το κατατάξει.
Άραγε ο αφρικανός "γλύπτης" να το δούλεψε με τον ίδιο κώδικα, η ήταν μια τυχαία σύμπτωση?

Zimbabwe, ανθρωπιστική κρίση

Zimbabwe: 7 millions d'affamés, 94% de chômeurs et 3.000 morts du choléra

Ζιμπάμπουε: 7εκατομύρια πεινασμένοι, στο 94% η ανεργία, 3000 άνθρωποι πέθαναν από χολέρα.

Διαβάστε περισσότερα:
http://www.tv5.org/TV5Site/info/article-Zimbabwe

http://www.tv5.org/TV5Site/afrique/index.php?edition=&par=5

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΤΟΥΜ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Τρίτη, 27 Ιανουάριος 2009

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΤΟΥΜ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1000 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΣΧΕΔΟΝ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΛΟΓΩ ΤΟΥ
ΞΑΦΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΞΕΣΠΑΣΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ
ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ. ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΛΑΟΣ
ΚΟΝΤΕΥΕΙ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΤΕΙ.
ΒΟΜΒΕΣ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΕΣ ΡΗΜΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΘΗΤΕΣ, ΠΑΙΔΙΑ, ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΣΕ
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΠΟΥ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΗΚΕ. ΔΕΝ
ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ
ΧΑΘΗΚΑΝ,ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ.
ΠΟΛΛΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΖΗΤΑΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΤΟ ΠΙΟ
ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ. ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ, ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΕΧΟΥΜΕ ΟΝΕΙΡΑ...
ΗΤΑΝΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ, ΕΙΧΑΝ ΟΝΕΙΡΑ...


**ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΑΝΟΥΝ ΑΔΙΚΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
**ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ
**ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ

Η ΥΠΑΡΞΗ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΙΚΗΤΗ,ΜΑΛΛΟΝ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΖΩΗΣ. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΠΟΥΛΑΕΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑ ΠΛΟΥΤΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ.
#ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΟΝΤΩΣ ΑΚΟΥΤΕ;
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ;

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΑΥΤΟ
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.
ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Από τους μαθητές της Κοντομιχαλείου Σχολής Χαρτούμ

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση απο το blog ΑΠΟΥΡΩ.

Gilad Atzmon

Conversation avec le célèbre jazzman Gilad Atzmon.
Faites justice aux criminels israéliens, maintenant !

(JPG)
Gilad Atzmon est musicien, compositeur et écrivain

Gilad Atzmon est quelqu’un qui a une position unique, il est sans précédent dans son expression, et sans équivoque dans ses déclarations. Musicien de jazz né en Israël et militant antisioniste, il diffuse et proclame ses contemplations anti-israéliennes de manière explicite, à chaque fois qu’il en trouve l’occasion.

En tant que musicien (il joue des saxophones soprano, ténor et baryton, de la clarinette, de la zurna et de la flûte), Atzmon a remporté plusieurs prix internationaux, dont le BBC Jazz Award, en 2003, et il est considéré l’un des artistes les plus doués et créatifs dans sa catégorie.

En tant que militant antisioniste, bien qu’il soit d’origine israélienne, Gilad Atzmon dénonce sans relâche son appartenance à l’Etat juif, et il proclame qu’il n’a fait que naître là-bas, rien de plus, et qu’il ne ressent aucune sympathie, aucune compassion ni aucune nostalgie envers l’Etat occupant qu’est Israël.

Durant les dernières années, il a écrit un grand nombre d’articles et prononcé moult conférences. Il se produit de manière régulière sur scène afin de condamner l’agressivité historique d’Israël, qui se déchaîne dans les territoires occupés de Palestine, et actuellement, il déploie un lobbying dynamique en se rendant dans de nombreux pays afin d’augmenter la connaissance des opinions publiques au sujet du massacre de Gaza et de la boucherie dont ont été victimes des civils innocents, principalement des enfants et des femmes, dans la bande de Gaza.

Durant son tout récent déplacement en Grèce, il a répondu à de nombreuses interviews et il est apparu dans plusieurs émissions de télévisions (il a été également interviewé à la radio), au cours desquels il a exprimé sa condamnation sans appel du génocide israélien à Gaza. Il pense que le peuple grec est - ce qui est heureux - plus au courant, mieux informé, et que c’est la raison pour laquelle les Grecs ont déployés de grands efforts pour faire connaître leur sympathie et leur solidarité à la population de la bande de Gaza.

Vous pourrez lire ci-après le texte complet d’une interview exclusive de Gilad Atzmon, dans laquelle sont abordés tout un ensemble de questions relatives au massacre en cours à Gaza, aux crimes israéliens contre l’humanité et à la nécessité que les responsables israéliens soient jugés par un tribunal international impartial.

Kourosh Ziabari [KZ] : Pour commencer, je voudrais connaître votre opinion sur le conflit en cours à Gaza, que d’aucuns ont qualifié de « bataille la plus catastrophique » de la dernière décennie. Que pensez-vous du massacre de civils, enfants, femmes et bébés, à Gaza ?

Gilad Atzmon [GA] : Ce à quoi nous assistons, à Gaza, c’est au déni de l’holocauste en live. L’Etat juif perpètre la barbarie à l’état pur, et pourtant, le monde reste silencieux. Une fois encore, nous sommes confrontés à la vérification du fait qu’avoir donné un mandat en vue de l’obtention d’un foyer national au peuple juif s’est avéré une erreur très grave, et même mortelle. La seule question, aujourd’hui, c’est de savoir de quelle manière démanteler cette créature belliqueuse monstrueuse, sans transformer notre planète en une boule de feu.

[KZ] : Vous critiquez l’Etat israélien impitoyablement ; néanmoins, vous aurez sans doute remarqué que les médias et les porte-parole israéliens collent sans autre forme de procès l’étiquette « traître » à tous les citoyens israéliens - journalistes, professeurs ou orateurs - qui condamnent l’Etat juif en raison de ses massacres et de ses agressions militaires. Comment résolvez-vous cette problématique ?

[GA] : Tout d’abord, permettez-moi de vous dire que ça n’est pas si terrible que cela, d’être un « traître », dans un pays assassin... Toutefois, je ne me considère pas Israélien. Je suis né là-bas, en Israël, mais cela fait des années que je n’y vis plus, et que je n’y ai même pas remis les pieds. Ayant réalisé que je résidais dans un pays volé, en tant qu’oppresseur, j’ai emballé mes saxos et je me suis tiré. Dans une certaine mesure, je peux être considéré comme « un juif fier de se haïr lui-même ». Je suis mort de honte de moi-même et de ceux qui ont été mes concitoyens. De cette honte, j’en parle ; j’écris des articles à son sujet, et je compose de la musique en essayant de la surmonter.

[KZ] : Les responsables israéliens prétendent qu’ils ne visent qu’à exercer des représailles en attaquant les bases du Hamas, et qu’ils ne tuent que des individus appartenant à une armée. D’un autre côté, ils interdisent l’entrée des journalistes et des correspondants des médias dans la bande de Gaza occupée, et ils les empêchent de diffuser la réalité. Comment peuvent-ils justifier une telle contradiction ? Pourquoi ne laissent-ils pas entrer les journalistes à Gaza, s’ils sont sincères dans leurs allégations ?

[GA] : Je ne pense pas que les Israéliens en aient quoi que ce soit à cirer, des contradictions ou dans l’illogisme. Les Israéliens se foutent totalement de leur image ; il faut le savoir.

Je vais essayer de développer. Israël est désormais le plus grand ghetto juif qui ait jamais existé. Un ghetto juif, c’est, fondamentalement, un endroit où les juifs puissent donner libre cours à leurs symptômes, collectivement, strictement entre eux, sans avoir à surveiller ce qu’ils disent, pensent ou ressentent. Israël s’est d’ores et déjà entouré de murailles gigantesques, simplement afin de donner au mot ségrégation un sens bien concret. Et pourtant, le ghetto juif israélien est très différent du ghetto est-européen. Alors que, dans le ghetto européen, les juifs étaient intimidés par la réalité qui les entourait, dans le ghetto israélien, ce sont les juifs qui intimident les autres, les non-juifs. Ils veillent à ce que le Moyen-Orient, tout le Moyen-Orient, soit maintenu dans un état d’anxiété constante.

La mentalité du ghetto est un outil analytique très utile. Cet outil nous aide, par exemple, à comprendre pourquoi le Premier ministre Olmert s’est permis de se vanter publiquement d’avoir humilié le président Bush et sa secrétaire d’Etat Condoleezza Rice. Dans le ghetto, les juifs se sentent en sécurité ; ils peuvent dire tout ce qui leur passe par la tête, tout en étant parfaitement assurés que strictement rien ne filtrera en direction des goyim. Dans le ghetto, il n’y a qu’une seule logique qui prévale : la logique juive.

Toutefois, dans les années 1950, le Premier ministre Ben Gourion adopta le cadre du ghetto juif dans un mantra politique israélien qu’il formula éloquemment comme suit : « Peu importe ce que les goyim disent, la seule chose qui ait une quelconque importance, c’est ce que les juifs font ! » Apparmment, le mantra du ghetto juif à la sauce Ben Gourion a réussi à couper les Israéliens du reste de l’humanité. Mais c’est encore plus grave que cela, comme nous le voyons aujourd’hui à Gaza, et comme nous l’avons vu dans tous les conflits déclenchés par Israël : ce mantra du ghetto juif détache le paradigme hébraïque de toute notion d’éthique humaine.

C’est cette philosophie même qui trouve aisément sa traduction dans le pragmatisme militaire mortel d’Israël. « Manifestement, ce que l’Onu ou les médias du monde entier peuvent bien penser n’a pas réellement d’importance ; seul importe ce que « Tsahal » fait ».

Bon. Maintenant, je vais essayer de traiter de la question du journaliste étranger. Les chefs militaires israéliens savaient très à l’avance que Gaza allait devenir un bain de sang pour les civils palestiniens. Manifestement, ils savaient d’avance les armes qu’ils allaient utiliser. La dernière chose dont ils aient eu besoin, c’étaient des journalistes étrangers informant leurs rédactions respectives d’un massacre en cours à Gaza. Les médias mondiaux et le « droit de savoir » n’intéressent nullement Israël. Dans l’Etat du ghetto juif, une seule chose importe : ce que fait « Tsahal »...

Les Israéliens voulaient terminer leur (« Tsahal ») boulot avant tout : tuer un maximum de Palestiniens, détruire Gaza et en démanteler l’infrastructure, histoire de recouvrer leur pouvoir de dissuasion, qu’ils avaient perdu depuis bien des années. Tout simplement, ils ne voulaient pas avoir des journalistes écrivant depuis Gaza dans les pattes...

[KZ] : Etant donné cette situation tellement complexe, quelle est la principale raison, à vos yeux, pour laquelle Israël a toujours bloqué les bateaux chargés d’aide humanitaire qui avaient mis le cap sur Gaza ? Y a-t-il un quelconque danger à laisser entrer de la nourriture, des médicaments et des premiers secours destinés à une multitude de civils n’ayant pas le moindre accès au monde extérieur ?

[GA] : La réponse est presque étymologique : parler d’ « action humanitaire », cela présuppose avoir une familiarité profonde avec la notion d’humanisme. Les Israéliens n’ayant strictement aucun (zéro) engagement vis-à-vis de l’éthique ou de l’humanisme universel, nous ne saurions attendre d’eux qu’ils s’adonnent à une quelconque action humanitaire, ni qu’ils se vouent à une quelconque cause humaniste. Ces derniers jours, Israël a bombardé des hôpitaux, des écoles, des centres d’aide aux réfugiés et des centres de distribution de ravitaillement de l’Onu. Il nous faut bien l’admettre : l’Etat juif est une entité outrancièrement criminelle qui n’a pas son pendant. Nous ne pouvons pas, nous ne devons pas nous attendre à ce qu’ils entendent une quelconque exhortation à l’humanité. Non, ce à quoi nous devons nous attendre, c’est à voir Israël se comporter en tant que ce qu’il est, c’est-à-dire l’incarnation du mal absolu. Et malheureusement, force m’est bien de reconnaître qu’ils ne nous décevront jamais, sur ce point.

[KZ] : L’utilisation de phosphore blanc dans les bombes que l’armée israélienne balance sur la tête des civils, chez eux, à Gaza, semble une violation manifeste des règles internationales, notamment de la Convention de Genève. Y a-t-il un moyen de sanctionner ces crimes de guerre ?

[GA] : Je ne suis pas juriste, aussi je ne peux pas vous répondre de manière adéquate à cette question. Toutefois, il est très intéressant de noter qu’en dépit d’une très large condamnation, dans le monde entier, d’Israël, pour son utilisation de bombes au phosphore blanc, l’armée israélienne n’a jamais cessé d’en employer, et ce n’est pas la première fois qu’elle utilise des armes non-conventionnelles contre des civils, suscitant l’outrage de la communauté internationale. Chaque jour, nous voyons ces bombes (au phosphore) mortelles explosant au-dessus de cibles civiles. Une fois encore, nous constatons que tout ce que les goyim peuvent rien dire n’a strictement aucune importance : seul compte ce que les juifs font. Et que font-ils : ils assassinent des civils palestiniens... J’ajouterai que les Israéliens ne cessent de se lamenter au sujet de « potentielles » armes de destruction massive que d’autres pays pourraient détenir, et cela semble parfaitement pathétique, dès lors qu’ils possèdent eux-mêmes un arsenal obscène de têtes nucléaires. Etant donné qu’ils se foutent totalement de la légalité internationale, pourquoi voudriez-vous qu’ils aient quoi que ce soit à cirer de l’opinion publique mondiale ?

[KZ] : Provisoirement, même si la guerre s’arrêtait dès aujourd’hui et même si Israël se retirait des territoires occupés, le bilan du conflit est de plus de mille trois-cents tués et plus de 70 % de l’infrastructure de la bande de Gaza, dont les habitations et les bâtiments publics, ont été détruits. Comment pourrait-on administrer une réelle justice à Israël, et lui faire payer ses crimes contre l’humanité ?

[GA] : Encore une fois, je ne suis pas un expert juridique. Ce n’est pas que je veuille me défiler. Toutefois, ma spécialité, c’est l’identité juive et l’identité israélienne. Ce qui m’intéresse, c’est la métaphysique de l’inclination génocidaire des Israéliens. Je suis en train de réfléchir à cette Identité qui est capable d’infliger une telle douleur et un tel carnage à des civils innocents. Ce qui m’interpelle, c’est cette banalité du mal que démontre le summum de la barbarie d’Israël, et le soutien juif institutionnel à ce mal, dans le monde entier. Je pense qu’une fois que nous aurons commencé à prendre conscience de la nature de l’ennemi que nous devons abattre, nous pourrions mieux savoir de quelle manière le combattre. Pour être franc, les tribunaux internationaux, je n’y crois pas. Une prise de conscience générale, très largement reconnue, que l’Etat juif n’est rien d’autre qu’une barbarie à l’état pur me semble beaucoup plus efficace.

[KZ] : Une dernière question : quel est le message, qu’en tant qu’artiste israélien, vous adressez au peuple palestinien ; à ces mères qui ont perdu leurs enfants, ou à ces enfants traumatisés qui subissent le choc d’avoir perdu leurs parents ?

[GA] : Mes très chers frères et sœurs. Cela brise le cœur de voir la mort et le carnage que vous inflige l’Etat juif. Nous voyons tous ce que vous subissez, et nous savons tous que la justice est de votre côté. Je vous supplie de ne pas perdre l’espoir. Le mal connaît toujours une fin, et le mal israélien n’échappera pas à cette règle. Israël finira. Mais nous devons faire quelque chose, nous devons agir, pour que cette fin se produise.

Toutefois, il y a au moins une chose qui est parfaitement claire. L’Occident soi-disant « libéral » a été incapable de vous sauvez, hélas, trois fois hélas ; les pays arabes, encore une fois, ont été incapables de se joindre à votre combat. Aussi triste que cela soit, autant la justice est de votre côté, autant vous êtes seuls, encore une fois, à être confronté avec le mal absolu.

Israël a une quantité énorme de bombes, dans son arsenal. Mais vous, mes frères et mes sœurs palestiniens, vous avez ces choses qu’eux, ils n’ont pas : la justice est de votre côté, l’humanité est dans vos rues, vous avez le moral, et vous avez l’arme suprême, à savoir l’arme démographique.

Le pays, c’est la terre de Palestine ; Israël n’est qu’un Etat.

Les Etats viennent, et puis ils disparaissent. La terre, elle, est éternelle.

Vive la Palestine !

* Kourosh Ziabari est journaliste iranien

20 janvier 2009 - Palestine Think Tank - Vous pouvez consulter cet article à :
http://palestinethinktank.com/2009/...
Traduction de l’anglais : Marcel Charbonnier